ارمئیتی
اَرمَئیتی
از اَمشاسْپَندان در دین زَردُشت. نیز به معنی اخلاص، فروتنی، و پرهیزگاری. ارمئیتی امشاسپندی مؤنث و همراه اَهورامَزدا است. زردشت او را دختر اهورامزدا می‌نامد. ناموی در گاهان یا سروده‌های زردشت، همراه با صفت اِسپَنته به معنی افزونی‌بخش و مقدس آمده است. این اسم و صفت در متون نو اوستایی، کاملاً با یکدیگر پیوند یافته و سرانجام در متونِ فارسیِ میانه به اسم واحد اِسپَندارمذ یا اسفند در فارسی جدید، تبدیل شده است. زردشت در سروده‌های خود، از ارمئیتی می‌خواهد که به او و ویشتاسپ، که پشتیبان زردشت بود، نیرو و قوت بدهد. در متون نو اوستایی، ارمئیتی در جایگاه چهارم پس از خْشَثْرَه یا شَهریوَر، پادشاهی عدالت، قرار دارد و در جانب چپِ اهورامزدا همراه دو امشاسپند مادینۀ دیگر می‌نشیند. زمین مظهر وجودی ارمئیتی و نماد مادّی او به شمار می‌رود. ارمئیتی زنان را که همچون زمین زندگی‌بخش و پرورنده‌اند، تحت حمایت خاص خود دارد. روز پنجم هر ماه و ماه دوازدهم سال در تقویم زردشتی روز ارمئیتی است. زردشتیان روز پنجم اسفندماه جشنی به افتخار این امشاسپند برگزار می‌کنند، که در این روز مردان به زنان هدیه می‌دهند و دختران همسر انتخاب می‌کنند.