مارتین، جان (۱۷۸۹ـ۱۸۵۴)
| جعبه زندگینامه |
|---|
مارْتین، جان (۱۷۸۹ـ۱۸۵۴)(Martin, John)
نقاش رمانتیک[۱] انگلیسی. منظره‌های عظیم، و موضوع‌های دینی بلندپروازانه‌ای نقاشی کرد که با ژرفانمایی[۲]های نظرگیر، پرتگاه‌های عمیق، و باروهای سربه فلک‌‌کشیده‌شان، کیفیتی کابوس‌وار دارند. پردۀ روز بزرگ غضب خداوندی[۳] (نگارخانۀ تیت[۴]، لندن) نمونه‌ای از سبک آخرالزمانی اوست. مارتین در حوالی هِکسَم[۵]، از توابع نورتامبرلند[۶] به‌دنیا آمد. کارش را با نقاشی کالسکه‌های تشریفاتی در نیوکاسل[۷] آغاز کرد، ولی پس از آن که در ۱۸۰۶ به لندن رفت، با خلق صحنه‌های خیالی از شهرهای ویران‌شده، و بلاهای آسمانی شهرت یافت. آن‌ها را به کمک جلوه‌های تئاتری خارق‌العاده، با قراردادن پیکرهای کوچک در پهنه‌های وسیع، و ژرفانمایی تونلی پدید می‌آورد. بسیاری از درون‌مایه‌های آثارش را از کتاب مقدس و آثار جان میلتون[۸] الهام گرفت. اغلب از آثار خویش باسمه‌های نیم‌سایه‌دار (متسوتینت)[۹] می‌ساخت. نیز کتاب بهشت گمشده[۱۰] اثر میلتون را مصور کرد.