آنتی فونی

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

آنتی‌فونی (antiphony)
موسیقی‌ای که با استفاده از تقابل کاننی و جهت قرارگرفتن گروه همسرایان و گروه‌های سازی، با فاصله‌گذاری فضایی ـ مکانی بین گروه‌های مذکور، به صدا عمق یا پرسپکتیو (فرشنود) می‌بخشد. این‌ شیوه‌ را در قرن‌ ۱۷‌ در ونیز جووانّی‌ گابرِیلی[۱] و در آلمان‌ شاگردش‌ هاینریش‌ شوتس[۲] و رولاند د لاسوس[۳] بسط‌ و گسترش‌ دادند‌؛ نمونه‌ای‌ از آن موتت[۴] آلما رِدِمپتوریس ماتِر (مادرِ رهایی‌یافته از رنج)[۵]، (۱۶۰۴) برای‌ دو گروه همسرایان است‌. در قرن‌ ۲۰‌ این‌ عمل‌ را بلا بارتوک[۶]، کارل هاینتس‌ اشتوکهاوزن[۷]، و لوچانو بِریو[۸] احیا کردند.



  1. Giovanni Gabrieli
  2. Heinrich Schütz
  3. Roland de Lassus
  4. motet
  5. Alma Redemptoris
  6. Béla Bartók
  7. Karlheinz Stockhausen
  8. Luciano Berio