ارومیه، دریاچه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
<p>بزرگ‌ترین دریاچۀ درون‌بومی ایران، بین استان‌های [[آذربایجان شرقی]] و [[آذربایجان غربی|غربی]]، با مساحت ۴,۸۷۰ کیلومترمربع. طول این دریاچه، از شمال به جنوب ۱۴۰ کیلومتر و پهنای متوسط آن ۳۵ کیلومتر و ارتفاع سطح آب آن ۱,۲۷۵ متر است. ژرفای این دریاچه در آب‌های شمالی شش متر و در نواحی جنوبی بین دوازده تا پانزده متر است. آب آن بسیار شور و غلظت املاح آن حدود ۱۹۰ گرم در هر لیتر است و جز گونه‌ای میگوی کوچک، که خوراک پرندگان را تشکیل می‌دهد، موجود دیگری در آن زندگی نمی‌کند. وسعت حوضه یا آبگیر آن ۵۰,۸۵۰ کیلومتر مربع است و مهم‌ترین رودهایی که به این دریاچه وارد می‌شوند عبارت‌اند از [[تلخه رود|تلخه‌رود]]، [[سیمینه رود|سیمینه‌رود]]، [[زرینه رود|زرینه‌رود]]، [[مهاباد، رودخانه|رود مهاباد]]، [[گدار، رودخانه|رود گدار]]، [[باراندوزچای]]، [[شهرچای]]، و [[نازلوچای]]. مهم‌ترین آبادی‌های ساحلی آن عبارت‌اند از بندرهای [[شرفخانه]]، [[گلمانخانه]]، رحمانلو، آق‌گنبد، و [[قوشچی، شهر|قوشچی]]. جزایر و جزیره‌های کوچک بسیاری، که شمارشان به ۱۰۲ می‌رسد، در این دریاچه دیده می‌شوند؛ بزرگ‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از شاهی، [[کبودان، جزیره|کبودان]]، [[اشک، جزیره|اشک]]، [[اسپیر]]، و [[آرزو، جزیره|آرزو]]. بدیهی است که میزان بارش‌های سالانه و نوسان سطح آب دریاچه در شمار جزایر مزبور مؤثر خواهد بود. </p> | <p>بزرگ‌ترین دریاچۀ درون‌بومی ایران، بین استان‌های [[آذربایجان شرقی]] و [[آذربایجان غربی|غربی]]، با مساحت ۴,۸۷۰ کیلومترمربع. طول این دریاچه، از شمال به جنوب ۱۴۰ کیلومتر و پهنای متوسط آن ۳۵ کیلومتر و ارتفاع سطح آب آن ۱,۲۷۵ متر است. ژرفای این دریاچه در آب‌های شمالی شش متر و در نواحی جنوبی بین دوازده تا پانزده متر است. آب آن بسیار شور و غلظت املاح آن حدود ۱۹۰ گرم در هر لیتر است و جز گونه‌ای میگوی کوچک، که خوراک پرندگان را تشکیل می‌دهد، موجود دیگری در آن زندگی نمی‌کند. وسعت حوضه یا آبگیر آن ۵۰,۸۵۰ کیلومتر مربع است و مهم‌ترین رودهایی که به این دریاچه وارد می‌شوند عبارت‌اند از [[تلخه رود|تلخه‌رود]]، [[سیمینه رود|سیمینه‌رود]]، [[زرینه رود|زرینه‌رود]]، [[مهاباد، رودخانه|رود مهاباد]]، [[گدار، رودخانه|رود گدار]]، [[باراندوزچای]]، [[شهرچای]]، و [[نازلوچای]]. مهم‌ترین آبادی‌های ساحلی آن عبارت‌اند از بندرهای [[شرفخانه]]، [[گلمانخانه]]، رحمانلو، آق‌گنبد، و [[قوشچی، شهر|قوشچی]]. جزایر و جزیره‌های کوچک بسیاری، که شمارشان به ۱۰۲ می‌رسد، در این دریاچه دیده می‌شوند؛ بزرگ‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از شاهی، [[کبودان، جزیره|کبودان]]، [[اشک، جزیره|اشک]]، [[اسپیر]]، و [[آرزو، جزیره|آرزو]]. بدیهی است که میزان بارش‌های سالانه و نوسان سطح آب دریاچه در شمار جزایر مزبور مؤثر خواهد بود. </p> | ||
<p>یونانی‌های باستان این دریاچه را کاپاوتا (کبودان) نامیده‌اند و بطلمیوس آن را مارگیانه خوانده است. پژوهشگران این دریاچه را همان چیچست مذکور در اَوِستا می‌‌دانند و برخی از مورخان آن را کبودان و گاه دریاچۀ شاهی خوانده‌اند و [[حمدالله مستوفی]] از آن با نام دریاچۀ ارومیه یاد می‌کند.</p> | <p>یونانی‌های باستان این دریاچه را کاپاوتا (کبودان) نامیده‌اند و بطلمیوس آن را مارگیانه خوانده است. پژوهشگران این دریاچه را همان چیچست مذکور در اَوِستا می‌‌دانند و برخی از مورخان آن را کبودان و گاه دریاچۀ شاهی خوانده‌اند و [[حمدالله مستوفی]] از آن با نام دریاچۀ ارومیه یاد می‌کند.</p> | ||
<p></p> | |||
<p>وضعیت دریاچۀ ارومیه طی چند دهۀ اخیر به خاطر خشکسالی‌های متوالی و سیاست‌های غلط سدسازی دولت‌های ایران رو به خشکی نهاده است. کما این‌که مدیرکل مدیریت بحران آذربایجان غربی در سال ۱۴۰۱ عنوان کرد که ۹۵ درصد این دریاچه خشک شده است.</p> | |||
---- | ---- | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۹ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۳۹
اُرومیه، دریاچه
بزرگ‌ترین دریاچۀ درون‌بومی ایران، بین استان‌های آذربایجان شرقی و غربی، با مساحت ۴,۸۷۰ کیلومترمربع. طول این دریاچه، از شمال به جنوب ۱۴۰ کیلومتر و پهنای متوسط آن ۳۵ کیلومتر و ارتفاع سطح آب آن ۱,۲۷۵ متر است. ژرفای این دریاچه در آب‌های شمالی شش متر و در نواحی جنوبی بین دوازده تا پانزده متر است. آب آن بسیار شور و غلظت املاح آن حدود ۱۹۰ گرم در هر لیتر است و جز گونه‌ای میگوی کوچک، که خوراک پرندگان را تشکیل می‌دهد، موجود دیگری در آن زندگی نمی‌کند. وسعت حوضه یا آبگیر آن ۵۰,۸۵۰ کیلومتر مربع است و مهم‌ترین رودهایی که به این دریاچه وارد می‌شوند عبارت‌اند از تلخه‌رود، سیمینه‌رود، زرینه‌رود، رود مهاباد، رود گدار، باراندوزچای، شهرچای، و نازلوچای. مهم‌ترین آبادی‌های ساحلی آن عبارت‌اند از بندرهای شرفخانه، گلمانخانه، رحمانلو، آق‌گنبد، و قوشچی. جزایر و جزیره‌های کوچک بسیاری، که شمارشان به ۱۰۲ می‌رسد، در این دریاچه دیده می‌شوند؛ بزرگ‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از شاهی، کبودان، اشک، اسپیر، و آرزو. بدیهی است که میزان بارش‌های سالانه و نوسان سطح آب دریاچه در شمار جزایر مزبور مؤثر خواهد بود.
یونانی‌های باستان این دریاچه را کاپاوتا (کبودان) نامیده‌اند و بطلمیوس آن را مارگیانه خوانده است. پژوهشگران این دریاچه را همان چیچست مذکور در اَوِستا می‌‌دانند و برخی از مورخان آن را کبودان و گاه دریاچۀ شاهی خوانده‌اند و حمدالله مستوفی از آن با نام دریاچۀ ارومیه یاد می‌کند.
وضعیت دریاچۀ ارومیه طی چند دهۀ اخیر به خاطر خشکسالی‌های متوالی و سیاست‌های غلط سدسازی دولت‌های ایران رو به خشکی نهاده است. کما این‌که مدیرکل مدیریت بحران آذربایجان غربی در سال ۱۴۰۱ عنوان کرد که ۹۵ درصد این دریاچه خشک شده است.