اِستِطْراد
(در لغت به‌‌معنای به حیله گریختن) اصطلاحی در بدیع. آوردن مطلبی در میان کلام اصلی است که گوینده غالباً از آوردن آن قصدی دارد: تو همچنان دل خلقی به غمزه‌ای ببری/ـ که بندگان بنی‌سعد خوان یغما را ـ/در این روش که تویی بر هزار چون سعدی/جفا و جور توانی ولی مکن یارا (سعدی).