جین کرین
جین کرین (کالیفرنیا 25 می 1925- کالیفرنیا 14 دسامبر 2003م) (Jeanne Crain)
(نام کامل: جین الیزابت کرین[۱]) بازیگر زن امریکایی. در سن شانزده سالگی برندۀ یک مسابقه زیبایی شد، به عنوان مدل کار کرد و یک سال بعد «دختر جلوی دوربینِ ۱۹۴۲» لقب گرفت. هالیوود فوراً به سراغ او رفت و نخستین نقش سینمایی‌اش را در سال ۱۹۴۳ بازی کرد. ظاهر آراستۀ کرین، باعث شد تا به عنوان یک ستاره پله‌های ترقی را به‌سرعت بپیماید. تا این‌که در دهۀ ۱۹۶۰ آرام آرام رو به نزول گذاشت. گه‌گاه نقش‌هایی جدی هم به او واگذار می‌شد، مثلاً در پینکی[۲] (که در آن به خاطر ایفای نقش دختر سیاه‌پوستی که خود را سفید جا می‌زند، نامزد دریافت اسکار بود)، اما بیش‌تر اوقات چهرۀ ملیحش صرفاً مکمل تزیینات فیلم‌های سبک بود. در ۱۹۴۵ با پل برینکمن[۳] بازیگر ازدواج کرد و صاحب هفت فرزند شد.
کرین هنوز بیست سال نداشت که به خدمت فاکس درآمد. تا ده سال نقش زنانی جوان در برزخ میان بلوغ و پختگی را بازی می‌کرد. در این دوره به دو ستارۀ دیگر فاکس، جین تیرنی Gene Tierney و لیندا دارنل Linda Darnell شباهت داشت. در فیلم‌های اولیه‌ای مثل به خدا واگذارش کن Leave Her to Heaven، پیشنهادی برای تیرنی و دارنل بود. اما عموماً آن‌دو الگوهایی بودند که او، دستخوش حس ناکامی، می‌کوشید با آنان رقابت کند. در نامه‌ای به سه همسر A Letter to Three Wives، سخت مایل است تا تأثیر خوبی بر اعضای باشگاه ولایتی شوهرش به جا بگذارد، ولی فقط کارش به نوش‌خواری می‌کشد و خود را در مقابل آن ساترن Ann Sothern و دارنل دچار کمبود حس کمک می‌کند. در فاکس، کرین خوش‌اقبال بود که توانست با کارگردانانی مثل اتو پرهمینگر، جوزف مـنکیه‌ویتس، جورج کیوکر، الیا کازان و جان استال John Stahl کار کند. با پایان قراردادش، در اوایل دهۀ ۱۹۶۰ مثل بسیاری از ستارگان هم‌نسل خود کم‌کم از نظرها دور شد. استثنای مهم اواخر دورۀ شکوفایی‌اش، در مرد بی‌ستارۀ Man Without a Star کینگ ویدور بود. جایی که در نقش گله‌دار هوس‌ران، مصمم و آتشی‌مزاج نشان می‌دهد که سرانجام شخصیت او بر عقده‌مندی فیلم‌های قبلی‌اش در فاکس فایق آمده است. کرین براثر حملۀ قلبی درگذشت.
گزیدۀ فیلمشناسی
همه افراد دسته این‌جا هستند (برکلی - 1943) پیروزی بالدار (کیوکر - 1944) خانه‌ای در ایندیانا (هاتاوی - 1944) در همان حال، عزیزم (پرهمینگر - 1944) به خدا واگذارش کن (استال - 1945) صدمین تابستان (پرهمینگر - 1946) تو برای من بودی (بیکن - 1948) پینکی (کازان - 1949) نامه‌ای به سه همسر (منکیه‌ویتس - 1949) مردم حرف خواهند زد (منکیه‌ویتس - 1950) مدل و واسطۀ ازدواج (کیوکر - 1951) بزرگ‌ترین جنس دوم (مارشال - 1955) مرد بی‌ستاره (ویدور - 1955) بیست به اضافۀ دو (نیومن - 1961) نفرتیتی ملکۀ نیل (چرکیو - 1961) اتوموبیل‌های سریع‌السیر به سوی جهنم (برام - 1967) شبی که خدا فریاد کشید (لی مدن – 1971).