خورشیدی، خسرو (1311ش)
خسرو خورشیدی (۱۳۱۱ش- )
طراح صحنه و لباس تئاتر و سینمای ایران. از سال‌های نوجوانی با دیدن طراحی‌های ناپلئون سروری و ولی‌الله خاكدان در تئاترهای فردوسی و سعدی، به هنر صحنه‌آرایی علاقه‌مند شد و برای آموختن آن‌ها تلاش كرد. خورشیدی با نام كوچك ابوالقاسم در تهران متولد شد و پس از دریافت دیپلم در سال ۱۳۴۰ به ایتالیا رفت و در آكادمی هنرهای زیبای رم و سن جاكومو در رشته‌های صحنه‌آرایی، معماری داخلی و مجسمه‌سازی فارغ‌التحصیل شد. مدتی در ایتالیا و اتریش با گروه‌های هنری به همكاری پرداخت و سپس در سال ۱۳۴۷ به ایران بازگشت و با تئو لاو، طراح آلمانی تالار رودكی، همكاری كرد. در سال‌های دهه‌ی ۱۳۵۰ در دانشكده‌ی هنرهای دراماتیك به تدریس مشغول شد و چند شاگرد بااستعداد را تحویل جامعه‌ی هنری داد. تجربه‌ی عملی خورشیدی در طراحی صحنه‌ی تئاتر از سال ۱۳۵۱ و با نمایش‌نامه‌ی ملاقات با بانوی سالخورده (اثر فردریك دورنمات) به كارگردانی حمید سمندریان آغاز شد و با نمایش‌نامه‌‌های دیگری همچون خانه‌ی برناردا آلبا (نوشته‌ی فدریكو گارسیا لوركا)، كی آخرین بار مادرم را دیدی (اثر كریستوفر همپتون)، سرباز لاف‌زن (اثر پلوتوس)، شش شخصیت در جست‌وجوی نویسنده (اثر لوییجی پیراندللو)، جزیره‌ی بزها (نوشته‌ی هوگو بتی)، لورانزا چیو (نوشته‌ی آلفرد دو موسه)، بازی استریندبرگ (اثر فردریك دورنمات)، مرغ دریایی (اثر آنتوان چخوف)، نیویورك نیویورك (از عباس زاهدی)، انسان نیك سچوان (نوشته‌ی برتولت برشت) و جادوگر شهر سیلم (از آرتور میلر) ادامه یافت. او كارش در تلویزیون را نیز با مجموعه‌ی سربداران (۱۳۶۲) شروع كرد و سپس به سینما رفت. از عمده‌ی فیلم‌های سینمایی او در مقام طراح صحنه و لباس است: مجسمه (۱۳۷۱)، لژیون (۱۳۷۳)، هبوط (۱۳۷۴) و تابلویی برای عشق (۱۳۷۷).