دورینگ، ژان (۱۹۴۷): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
دورینگ، ژان (۱۹۴۷)(During, Jean) | دورینگ، ژان (۱۹۴۷)(During, Jean) | ||
| خط ۳۰: | خط ۲۹: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:During, Jean.jpg|بندانگشتی|ژان دورینگ]] | |||
موسیقی‌دان و خاورشناس فرانسوی. در ۱۳سالگی به فراگیری [[گیتار]] پرداخت و در کنسرت‌های مختلفی به‌عنوان نوازنده شرکت داشت. پس از اخذ دانشنامۀ کارشناسی ارشد در رشتۀ فلسفه، به قصد آموختن موسیقی ایرانی به ایران سفر کرد و نزد استادانی چون [[شهنازی، علی اکبر (تهران ۱۲۷۶ـ۱۳۶۲ش)|علی‌اکبرخان شهنازی]]، [[برومند، نورعلی (تهران ۱۲۸۴ـ۱۳۵۵ش)|نورعلی برومند]]، [[صفوت، داریوش (تهران ۱۳۰۷ ـ۱۳۹۲ش)|داریوش صفوت]]، [[فروتن، یوسف (تهران ۱۲۷۷ـ ۱۳۵۵ش)|یوسف فروتن]]، [[هرمزی، سعید (تهران ۱۲۷۶ـ همان جا ۱۳۵۵ش)|سعید هرمزی]] و [[عبادی، احمد (تهران ۱۲۸۵ـ۱۳۷۱ش)|احمد عبادی]] به فراگیری نواختن تار و [[سه تار|سه‌تار]] پرداخت. در ۱۹۷۵ با ارائۀ رساله‌ای با عنوان «سنت و تحول در موسیقی ایران» ([[پاریس، شهر|پاریس]]، ۱۹۸۳؛ تهران، ۱۳۸۳) دانشنامۀ دکتری گرفت. سپس دورۀ چهارسالۀ آموزش فلسفۀ ایرانی را در انجمن حکمت و فلسفه با استادانی چون [[کربن، هانری (۱۹۰۳ـ۱۹۷۸)|هانری کربن]]، [[ایزوتسو، توشی هیکو (۱۹۱۴ـ۱۹۹۳)|ایزوتسو]]، حسین نصر و [[حایری یزدی، مهدی (قم ۱۳۰۲ـ۱۳۷۸ش)|حائری یزدی]] گذراند و پس از آن یک سال در دبیرستان رازی تهران فلسفه تدریس کرد. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی به [[فرانسه]] بازگشت و وارد مرکز تحقیقات علمی آن کشور شد. با گذراندن دورۀ دکتری دولتی به اخذ عنوان پروفسور نائل آمد. دورینگ بیشتر عمر خود را صرف تحقیق و شناخت فرهنگ و موسیقی ملل شرق، به‌ویژه ایران، آسیای میانه، [[افغانستان]]، آذربایجان کرده و ازجملۀ کارشناسان موسیقی ایرانی در سطح بین‌المللی است. وی همچنین با بررسی بافت فرهنگی ایران و معرفی انواع سازهای ایرانی و فن اجرای آن‌ها، به شناسایی و تحلیل وجوه نظری و صوری موسیقی ایرانی پرداخته و تأثیر عرفان و اساطیر تاریخ و فرهنگ را بر آن‌ها با روشی علمی و مدرن نشان داده است. از دیگر آثار منتشرشدۀ او به زبان فارسی است: ''روح نغمات: موسیقی استاد الهی''؛ ''موسیقی و خلسه''؛ ''ردیف‌سازی موسیقی سنتی ایران''؛ ''موسیقی و عرفان در سنت اهل حق''. | موسیقی‌دان و خاورشناس فرانسوی. در ۱۳سالگی به فراگیری [[گیتار]] پرداخت و در کنسرت‌های مختلفی به‌عنوان نوازنده شرکت داشت. پس از اخذ دانشنامۀ کارشناسی ارشد در رشتۀ فلسفه، به قصد آموختن موسیقی ایرانی به ایران سفر کرد و نزد استادانی چون [[شهنازی، علی اکبر (تهران ۱۲۷۶ـ۱۳۶۲ش)|علی‌اکبرخان شهنازی]]، [[برومند، نورعلی (تهران ۱۲۸۴ـ۱۳۵۵ش)|نورعلی برومند]]، [[صفوت، داریوش (تهران ۱۳۰۷ ـ۱۳۹۲ش)|داریوش صفوت]]، [[فروتن، یوسف (تهران ۱۲۷۷ـ ۱۳۵۵ش)|یوسف فروتن]]، [[هرمزی، سعید (تهران ۱۲۷۶ـ همان جا ۱۳۵۵ش)|سعید هرمزی]] و [[عبادی، احمد (تهران ۱۲۸۵ـ۱۳۷۱ش)|احمد عبادی]] به فراگیری نواختن تار و [[سه تار|سه‌تار]] پرداخت. در ۱۹۷۵ با ارائۀ رساله‌ای با عنوان «سنت و تحول در موسیقی ایران» ([[پاریس، شهر|پاریس]]، ۱۹۸۳؛ تهران، ۱۳۸۳) دانشنامۀ دکتری گرفت. سپس دورۀ چهارسالۀ آموزش فلسفۀ ایرانی را در انجمن حکمت و فلسفه با استادانی چون [[کربن، هانری (۱۹۰۳ـ۱۹۷۸)|هانری کربن]]، [[ایزوتسو، توشی هیکو (۱۹۱۴ـ۱۹۹۳)|ایزوتسو]]، حسین نصر و [[حایری یزدی، مهدی (قم ۱۳۰۲ـ۱۳۷۸ش)|حائری یزدی]] گذراند و پس از آن یک سال در دبیرستان رازی تهران فلسفه تدریس کرد. وی پس از پیروزی انقلاب اسلامی به [[فرانسه]] بازگشت و وارد مرکز تحقیقات علمی آن کشور شد. با گذراندن دورۀ دکتری دولتی به اخذ عنوان پروفسور نائل آمد. دورینگ بیشتر عمر خود را صرف تحقیق و شناخت فرهنگ و موسیقی ملل شرق، به‌ویژه ایران، آسیای میانه، [[افغانستان]]، آذربایجان کرده و ازجملۀ کارشناسان موسیقی ایرانی در سطح بین‌المللی است. وی همچنین با بررسی بافت فرهنگی ایران و معرفی انواع سازهای ایرانی و فن اجرای آن‌ها، به شناسایی و تحلیل وجوه نظری و صوری موسیقی ایرانی پرداخته و تأثیر عرفان و اساطیر تاریخ و فرهنگ را بر آن‌ها با روشی علمی و مدرن نشان داده است. از دیگر آثار منتشرشدۀ او به زبان فارسی است: ''روح نغمات: موسیقی استاد الهی''؛ ''موسیقی و خلسه''؛ ''ردیف‌سازی موسیقی سنتی ایران''؛ ''موسیقی و عرفان در سنت اهل حق''. | ||