دومنیکینو: تفاوت میان نسخه‌ها

</ref>). نقاش و معمار ایتالیایی در شیوۀ باروک<ref>baroque </ref>. در بولونیا، ناپل و رم هنرآفرینی کرد. نخست دستیار خانوادۀ نقاشان کاراتچی<ref>Carracci </ref> بود، و سپس شیوۀ باروک آغازین را در اجرای دیوارنگاره<ref>fresco </ref>های جایگاه هم‌سرایان کلیسای سان آندرِ‌آ دلّا واله<ref>S Andrea della Valle </ref>، رم (۱۶۲۴ـ۱۶۲۸) پی‌ گرفت. از پیش‌گامان منظره‌پردازی دوران باروک شناخته شده است. منظره‌پردازی‌های دومنیکینو در تکوین این گونۀ هنری نقشی بسزا داشت، و در تحول نقاشیِ کلود لورن<ref>Claude Lorrain </ref> تأثیر مستقیم گذاشت. جان کانستبل<ref>John Constable </ref>، نقاشی او را با نام ''منظره با بنایی قلعه‌مانند''<ref>''Landscape with a Fortified Building'' </ref> (مجموعۀ خصوصی) بسیار ممتاز می‌دانست. دومنیکینو در ۱۶۰۲ به رم رفت، و در تزیین نگارخانۀ فارنزه<ref>Farnese Gallery </ref> با آنیباله کاراتچی<ref>Annibale Carracci </ref> همکاری کرد، و دیوارنگاره‌های ''مرگ آدونیس''<ref>''The Death of Adonis'' </ref>، و ''دوشیزه و تک‌شاخ''<ref>''Maiden with the Unicorn ''</ref>، در بالای درگاه ورودی، را به‌اجرا درآورد. همچنین دیوارنگاره‌هایی برای کاردینال سیپیون بورگزه<ref>''Scipione Borghese''</ref> (۱۵۷۶ـ۱۶۳۳) و کاردینال پیِترو آلدوبراندینی<ref> Pietro Aldobrandini </ref> (۱۵۷۱ـ۱۶۲۱) نقاشی کرد. دومنیکینو شاگرد برگزیدۀ آنیباله کاراتچی بود، که شیوۀ کارش را مبتنی بر شیوۀ استاد، و هنر رافائل<ref>Raphael </ref> بنیاد نهاد و در دهۀ ۱۶۱۰ نقاش سرآمد رم شد و سفارش‌های بسیاری دریافت کرد. در میان ممتازترین دیوارنگاره‌هایش که به‌سبب کلاسی‌سیسمِ<ref>classicism </ref> فاخر و پرتوانشان توجه‌برانگیزند؛ تصویر صحنه‌هایی از زندگی قدیسه سیسیلیا<ref>St Cecilia </ref> در کلیسای سان لوئیجی دِ فرانچزی<ref>San Luigi de’ Francesi </ref>، رم (۱۶۱۱ـ۱۶۱۴)، و تصاویر صومعۀ گروتّافرّاتا<ref>Grottaferrate </ref> درخور ذکرند. از آثار رنگ‌روغنی او نیز در دوران زندگی‌اش بسیار تمجید شد. نیکُلا پوسَن<ref>Nicolas Poussin </ref> اظهار کرد که تابلوی او با نام ''آخرین عشاء ربانی قدیس جروم''<ref>''Last Communion of St Jerome''</ref>(۱۶۱۴) پس از تابلوی ''تجلّی مسیح''<ref> ''Transfiguration'' </ref>اثر رافائل، بهترین نقاشی دینی رم است. دومنیکینو پس از هنرآفرینی در رم و بولونیا، در ۱۶۳۰ به ناپل رفت تا نمازخانۀ دل تزورو<ref>Cappella del Tesoro</ref> در کلیسای جامع را تزیین کند؛ اما گروه‌های هنری بدخواه و کینه‌توز ناپل با تبانی او را آزار دادند و از شهر بیرون راندند. با این حال دومنیکینو پس از چندی به ناپل بازگشت و همان‌جا درگذشت (احتمال می‌رود او را مسموم کرده باشند).