راول ، موریس (۱۸۷۵ـ۱۹۳۷): تفاوت میان نسخه‌ها

|شغل و تخصص های دیگر=نوازنده پیانو

}}

راول‌، موریس‌ (۱۸۷۵ـ۱۹۳۷)(Ravel, Maurice)<br />  

آهنگ‌ساز و [[پیانو|پیانو‌]]<nowiki/>نواز فرانسوی. از مشخصه‌های آثارش، هوس‌انگیزی، هارمونیک‌های غریب، و جلوه‌های ارکستری گیج‌کننده را می‌توان برشمرد. اپرای''کودک و جادوگران''<ref>''L’Enfant et les Sortilèges''

</ref> (۱۹۲۴) او دربردارندۀ بیشتر سبک‌های گوناگونی است که در دوران‌های مختلف بر وی تأثیر گذاشتند. از دیگر آثار اوست: قطعه‌هایی برای پیانو مانند ''پاوان برای شاهزاده‌ خانم فقید''<ref>''Pavane Pour une infante défunte/Pavane for a Dead Infanta''</ref> (۱۸۹۹)، ''فواره''<ref> ''Jeux d’eau/Waterfall''</ref> (۱۹۰۱)، و باله‌های ''دافنیس و کلوئه''<ref> ''Daphnis et Chloë''</ref> (۱۹۱۲) و ''بولِرو''<ref> ''Boléro''</ref> (۱۹۲۸). راول از پدری سوئیسی و مادری از تبار [[باسک]]<ref> Basque</ref> بود؛ آن دو همان سالی که راول به‌دنیا آمد به [[پاریس، شهر|پاریس]] نقل‌مکان کردند. پس از تعلیمِ مقدماتی در ۱۸۸۹، وارد کنسرواتوار شد. در ۱۸۹۹ اوورتور ''شهرزاد''<ref> ''Shéhérazade''</ref> (بی‌ارتباط با مجموعه ترانه‌‌ای که بعدها ساخت) و ''پاوان برای یک شاهزاده‌ خانم فقید'' او در قالب روایت پیانویی توسط انجمن ملی موسیقی<ref> Société Nationale</ref> اجرا شد. دو قطعه از بهترین آثار راول، کوآرتت زهی (۱۹۰۳) و قطعه‌ای برای پیانوی ''آینه‌ها''<ref> ''Miroirs''</ref> (۱۹۰۵) درخور ذکرند. در این قطعه‌ها، و آثار دیگر، دِینْ راول به امپرسیونیست‌ها و نیز تمرکز بر جزئیات آشکار است. در ۱۹۰۸ با ''گاسپار شب''<ref> ''Gaspard de La Nuit''</ref>، معیار تازه‌ای برای ساخت موسیقی پیانو پدید آورد. نخستین موفقیت بزرگ فراگیرش در ۱۹۱۱ با اجرای ''ساعت اسپانیایی''<ref> ''L’heure Espangole''</ref> در اپرا کمیک<ref> Opéra-Comique</ref> حاصل شد و موفقیت دوم در ۱۹۱۲ به‌دست آمد که گروه بالۀ روس دیاگیلف<ref> Diaghilev</ref>، اثر ''دافنیس و کلوئه'' را اجرا کرد. پس از [[جنگ جهانی اول]]، آثاری بسیار موفق مانند ''لا والس''<ref> ''La valse'' </ref>، تجسم یک مجلس رقص وینی<ref>Viennese</ref> در روزگار زوال یک دورۀ تاریخی، قطعۀ نئوکلاسیک ''آرامگاه کوپرن''<ref> ''Le tombeau de Couperin''</ref>، و... را خلق کرد. دربارۀ‌ اثرش بولرو با تحقیر می‌گفت: «حتی یک نت موسیقی در آن نیست»، اما از موفقیت گسترده آن خوشحال بود. از آخرین آثار بزرگ او، به کنسرتوی پیانو در سل و کنسرتوی پیانو برای دست چپ<ref> Concerto for piano left hand</ref> می‌توان اشاره کرد. در ۱۹۲۸ از [[دانشگاه آکسفورد]]<ref>  Oxford University</ref> دکترای افتخاری گرفت. در ۱۹۳۳ پس از یک عمل جراحی مغز درگذشت.