رودکی، ابوعبدالله جعفر بن محمد (۳۳۰-۳۲۹ق): تفاوت میان نسخه‌ها

شاعر ایرانی. در پنج رودکِ [[سمرقند]] به‌دنیا آمد. گفته‌اند در کودکی حافظ [[قرآن]] بود. در جوانی، به شاعری و چنگ‌نوازی بلندآوازه شد. سپس به دربار [[سامانیان]] راه یافت و [[نصر سامانی دوم|نصر دوم سامانی]] و وزیرش، [[ابوالفضل بلعمی]]، را مدح گفت. با [[ابوطیب مصعبی، محمد بن حاتم ( ـ ح ۳۳۰ق)|ابوطیب مصعبی]] و [[شهید بلخی، ابوالحسن ( ـ۳۲۵ق)|شهید بلخی]] دوستی داشت. با همۀ اختلافی که دربارۀ کوربودن او کرده‌اند، چنین به‌نظر می‌رسد که وی در روزگار پیری به‌دلایل نامعلوم نابینا شده است. رودکی فصاحت شعر دورۀ سامانی را به‌کمال رساند و از این نظر او را پدر شعر فارسی خوانده‌اند. از دیرباز به کثرت اشعار مشهور بود، اما اکنون جز ابیاتی پراکنده در اوزان عروضی گوناگون و در قالب‌های [[قصیده]]، [[قطعه (ادبیات)|قطعه]]، [[رباعی]] و [[مثنوی]] چیزی از آن‌ها باقی نمانده است. ''[[کلیله و دمنه|کلیله‌ و دمنه]]'' را هم به نظم فارسی درآورد که امروز جز اندکی از آن به‌جای نمانده است. اشعار باقی‌مانده از او بارها در ایران و نیز در [[تاجیکستان]] به کوشش [[میرزایف، عبدالغنی (ازبکستان ۱۹۰۸ـ دوشنبه ۱۹۷۶)|عبدالغنی میرزایف]] منتشر شده است.