مهرین، عباس (شوشتر ۱۲۵۹ـ تهران ۱۳۵۵ش)
مِهرین، عباس (شوشتر ۱۲۵۹ـ تهران ۱۳۵۵ش)
زبان‌شناس و پژوهشگر ایرانی. مقدمات فارسی و عربی را نزد پدر آموخت و در کاظمین به تحصیلات خود ادامه داد. در ۱۲۸۲ش، به ژاپن و پس از دو سال برای تکمیل زبان انگلیسی به امریکا رفت و به آموختن زبان‌های باستانی اوستایی و سانسکریت نیز پرداخت. سال‌های ۱۲۸۵ و ۱۲۸۶ش را در لندن و پاریس اقامت گزید. سپس از راه بمبئی به ایران آمد و شغلی در گمرک بوشهر به‌دست آورد. پس از چندی راهی کاظمین شد و در آن شهر اقامت کرد. با دریافت دعوت‌نامه‌ای از طرف دانشگاه میسور، در ۱۲۹۷ش، به هند رفت و به ریاست شعبۀ فارسی، عربی، اردو و هندی آن دانشگاه انتخاب شد و در ضمن به تکمیل زبان‌های باستانی پرداخت. در ۱۳۱۹ش، بازنشسته شد. به ایران بازگشت و در تهران ساکن شد. از تألیفات اوست: ایران‌نامه یا کارنامۀ ایرانیان در عصر اشکانیان، تاریخ ادبیات و زبان ایران؛ تاریخ زبان و ادبیات ایران در خارج از ایران (۱۳۵۲ش). از ترجمه‌های اوست: گات‌ها؛ نغمه‌های ایزدی یا فلسفۀ اخلاقی هند. از تصحیحات اوست: دیوان حزین لاهیجی.