عطار، فریدالدین محمد (کدکن ۵۴۰ـ نیشابور ح ۶۱۸ق): تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده: 31075700.jpg | بندانگشتی|مقبره عطار در نيشابور]]شاعر، نویسنده و عارف ایرانی. سبب شهرتش به عطار، اشتغال وی و پدرش به پیشۀ عطاری بود. فریدالدین مردی متمول و متمکن بود و در داروخانۀ خود به کار طبابت و داروسازی می‌پرداخت. آنچه دربارۀ علاقه‌اش به تصوف نقل کرده‌اند، به‌ویژه حکایت درویشی که با مرگ اختیاری خود در مقابل دکان او، سبب انقلاب درونی و توبه‌اش شد، اساسی درست ندارد. نیز انتساب وی به هیچ طریقتی مسلّم نیست و نظر بسیاری از محققان در این‌باره محل تردید است. عطار در پزشکی، داروسازی، حکمت، نجوم، و علوم دینی دست داشت، اما بیشتر گرایش او به [[عرفان]] بوده و چنان‌که از گفته‌های او برمی‌آید در [[تصوف]] از شیخ ابوسعید ابوالخیر بهره جسته و در سفرهایش با [[بغدادی، مجدالدین|مجدالدین بغدادی]] دیدار کرده است. عطار، به احتمال فراوان، در قتل عام نیشابور به دست مغولان، کشته و در حوالی مزار [[خیام، عمر بن ابراهیم (نیشابور ۴۳۹ـ۵۲۶ق)|خیام نیشابوری]] در نیشابور به‌خاک سپرده شد. آرامگاه او در قرن ۹‌ق به‌دست امیرعلی‌شیر نوایی بازسازی شده و پس از آن نیز تاکنون تغییرات و تعمیراتی در آن صورت گرفته است. گویا [[سنی|سُنی‌]]<nowiki/>مذهب بوده؛ با این همه، در آثارش از هرگونه تعصب مذهبی اجتناب کرده است. عطار را باید از پیشروان [[مولوی، جلال الدین محمد (بلخ ۶۰۴ـ قونیه ۶۷۲ق)|مولوی بلخی]] در نظم ''[[مثنوی معنوی]]'' دانست. از گفته‌های عطار پیداست که اشعار بسیار داشته و به «پرگویی» مشهور بوده است. تذکره‌نویسان بیش از ۱۰۰ اثر به عطار نسبت داده‌اند که این شمار مبالغه‌آمیز است و بی‌شک برخی از آن‌ها از شاعران دیگر، نظیر [[عطار تونی، محمد بن ابراهیم (قرن ۹ق)|عطار تونی]] (قرن ۹ق)، است. از آثار مسلم اوست: ''[[تذکره الاولیاء|تذکرة‌الاولیا]]'' (تهران، ۱۳۲۱ش)؛ ''[[منطق الطیر|منطق‌الطیر]]/مقامات طیور'' (تهران، ۱۳۳۷ش)؛ ''[[مصیبت نامه|مصیبت‌نامه]]'' (تهران، ۱۳۵۴‌ق)؛'' [[الهی نامه|الهی‌نامه]]'' (تهران، ۱۳۴۰ش)؛'' [[اسرارنامه]]'' (تهران، ۱۳۱۶ق)؛ ''مختارنامه'' (تهران، ۱۳۵۳ق)؛ ''[[خسرونامه]]'' (تهران، ۱۳۴۰ش)؛ ''دیوان غزلیات و قصاید'' (تهران، ۱۳۴۱ش)؛ ''[[پندنامه]]'' (تهران، ۱۳۱۶ش)؛ ''جواهرنامه''؛ ''شرح‌القلب''.