لینکلیتر، ریچارد (۱۹۶۱): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۲۹: خط ۲۹:
لینکلیتر، ریچارد (۱۹۶۱)(Linklater, Richard)<br />
لینکلیتر، ریچارد (۱۹۶۱)(Linklater, Richard)<br />
  [[File:37170100.jpg|thumb|ریجارد لینکلیتر]]
  [[File:37170100.jpg|thumb|ریجارد لینکلیتر]]
کارگردان و نویسندۀ امریکایی. از افراد تأثیرگذار در بخش سینمای مستقل امریکا در سراسر دهۀ ۱۹۹۰ است. فیلم‌هایش بررسی سینمایی نیمه‌جدی و نیمه‌شوخی نوجوانان و جوانان بیست وچندسالۀ ناراضی این کشور است. روایت‌های او که بیشتر بر گفت‌وگو استوار است تا بر کنش نمایشی ـ مانند ''وظیفه‌نشناس''<ref>''Slacker''  
کارگردان و نویسندۀ امریکایی. از افراد تأثیرگذار در بخش سینمای مستقل امریکا در سراسر دهۀ ۱۹۹۰ است. فیلم‌هایش بررسی سینمایی نیمه‌جدی و نیمه‌شوخی نوجوانان و جوانان بیست و چندسالۀ ناراضی این کشور است. روایت‌های او که بیشتر بر گفت‌وگو استوار است تا بر کنش نمایشی ـ مانند ''وظیفه‌نشناس''<ref>''Slacker''  
</ref> (۱۹۹۱)، ''مات و مبهوت (گیج و منگ)''<ref>''Dazed and Confused'' </ref> (۱۹۹۳)، و ''پیش از طلوع''<ref>''Before Sunrise''  
</ref> (۱۹۹۱)، ''مات و مبهوت (گیج و منگ)''<ref>''Dazed and Confused'' </ref> (۱۹۹۳)، و ''پیش از طلوع''<ref>''Before Sunrise''  
</ref> (۱۹۹۵)، بسیار وامدار سنت فیلم‌سازی اروپا در سال‌های بعد از دهۀ ۱۹۵۰ و به‌ویژه آثار [[رومر، اریک (۱۹۲۰ـ ۲۰۱۰)|اریک رومر]]<ref>Eric Rohmer </ref> است. فیلم‌های لینکلیتر بر برخی از فیلم‌سازان جوان امریکا همچون [[اسمیت، کوین (۱۹۷۰)|کوین اسمیت]]<ref>Kevin Smith </ref> تأثیر گذاشته است. از دیگر فیلم‌های اوست: ''امکان ندارد بتوان با خواندن کتاب شخم‌زدن آموخت''<ref>''It’s Impossible to Learn to Plow by Reading Books'' </ref> (۱۹۸۸)، ''حاشیه‌نشین‌ها''<ref>''suburbia'' </ref> (۱۹۹۷)، و ''پسران نیوتُن''<ref>''The Newton Boys''</ref> (۱۹۹۸) ''نوار''<ref>''Tape''</ref> (۲۰۰۸)،''پیش از غروب''<ref>''Before Sunset'' </ref> (۲۰۰۴)، ''ملت غذای حاضری'' <ref>''Fast Food Nation''</ref> (۲۰۰۶)، ''و من و اورسون ولز''<ref>''Me and Orson Welles''</ref> (۲۰۰۹).
</ref> (۱۹۹۵)، بسیار وامدار سنت فیلم‌سازی اروپا در سال‌های بعد از دهۀ ۱۹۵۰ و به‌ویژه آثار [[رومر، اریک (۱۹۲۰ـ ۲۰۱۰)|اریک رومر]]<ref>Eric Rohmer </ref> است. فیلم‌های لینکلیتر بر برخی از فیلم‌سازان جوان امریکا همچون [[اسمیت، کوین (۱۹۷۰)|کوین اسمیت]]<ref>Kevin Smith </ref> تأثیر گذاشته است. از دیگر فیلم‌های اوست: ''امکان ندارد بتوان با خواندن کتاب شخم‌زدن آموخت''<ref>''It’s Impossible to Learn to Plow by Reading Books'' </ref> (۱۹۸۸)، ''حاشیه‌نشین‌ها''<ref>''suburbia'' </ref> (۱۹۹۷)، و ''پسران نیوتُن''<ref>''The Newton Boys''</ref> (۱۹۹۸) ''نوار''<ref>''Tape''</ref> (۲۰۰۸)،'' پیش از غروب''<ref>''Before Sunset'' </ref> (۲۰۰۴)، ''ملت غذای حاضری'' <ref>''Fast Food Nation''</ref> (۲۰۰۶)، ''و من و اورسون ولز''<ref>''Me and Orson Welles''</ref> (۲۰۰۹).


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۳۱

ریچارد لینکلیتر
Richard Linklater
زادروز ۱۹۶۱م
ملیت امریکایی
شغل و تخصص اصلی کارگردان و نویسندۀ
آثار امکان ندارد بتوان با خواندن کتاب شخم‌زدن آموخت (۱۹۸۸)، حاشیه‌نشین‌ها(۱۹۹۷)، پسران نیوتُن (۱۹۹۸)، من و اورسون ولز (۲۰۰۹)
گروه مقاله سینما

لینکلیتر، ریچارد (۱۹۶۱)(Linklater, Richard)

ریجارد لینکلیتر

کارگردان و نویسندۀ امریکایی. از افراد تأثیرگذار در بخش سینمای مستقل امریکا در سراسر دهۀ ۱۹۹۰ است. فیلم‌هایش بررسی سینمایی نیمه‌جدی و نیمه‌شوخی نوجوانان و جوانان بیست و چندسالۀ ناراضی این کشور است. روایت‌های او که بیشتر بر گفت‌وگو استوار است تا بر کنش نمایشی ـ مانند وظیفه‌نشناس[۱] (۱۹۹۱)، مات و مبهوت (گیج و منگ)[۲] (۱۹۹۳)، و پیش از طلوع[۳] (۱۹۹۵)، بسیار وامدار سنت فیلم‌سازی اروپا در سال‌های بعد از دهۀ ۱۹۵۰ و به‌ویژه آثار اریک رومر[۴] است. فیلم‌های لینکلیتر بر برخی از فیلم‌سازان جوان امریکا همچون کوین اسمیت[۵] تأثیر گذاشته است. از دیگر فیلم‌های اوست: امکان ندارد بتوان با خواندن کتاب شخم‌زدن آموخت[۶] (۱۹۸۸)، حاشیه‌نشین‌ها[۷] (۱۹۹۷)، و پسران نیوتُن[۸] (۱۹۹۸) نوار[۹] (۲۰۰۸)، پیش از غروب[۱۰] (۲۰۰۴)، ملت غذای حاضری [۱۱] (۲۰۰۶)، و من و اورسون ولز[۱۲] (۲۰۰۹).

 


  1. Slacker
  2. Dazed and Confused
  3. Before Sunrise
  4. Eric Rohmer
  5. Kevin Smith
  6. It’s Impossible to Learn to Plow by Reading Books
  7. suburbia
  8. The Newton Boys
  9. Tape
  10. Before Sunset
  11. Fast Food Nation
  12. Me and Orson Welles