بوزونی، فروچو (۱۸۶۶ـ۱۹۲۴)

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی

بوزونی، فِروچو (۱۸۶۶ـ۱۹۲۴)(Busoni, Ferruccio)

بوزوني، فِروچو

پیانونواز ایتالیایی، آهنگ‌ساز، و منتقد موسیقی‌. بیشتر ساخته‌های‌ او برای‌ پیانو است‌، اما چند اپرا نیز ساخته‌ است‌، ازجمله‌ دکتر فاوست[۱]، که‌ پس‌ از مرگش‌ فیلیپ‌ یارناخ‌[۲] آن را تکمیل‌ کرد. در کار او تأثیر لیست[۳] آشکار است‌ و پارتیتور باله‌[۴]اش برای‌ دکتر فاوست،‌ ادای دینی به بیزه[۵] است.‌ ویژگی‌های سبک‌ او به‌ بهترین‌ شکل‌ در سوناتینا[۶]های‌ بعدی‌، ساراباند و کُرتِژ[۷] از فاوست، و قطعۀ‌ جاودانی‌ فانتازیا کنتراپّونتیستیکا[۸] برای‌ پیانو یافت‌ می‌شود. از رهبران جنبش‌ فتوریسم‌[۹] بود و از ادگار وارِز[۱۰]، آهنگ‌ساز فرانسوی، حمایت می‌کرد. بوزونی‌ در اِمپولی[۱۱]، نزدیک‌ فلورانس‌، به‌دنیا آمد. نخستین‌ کنسرت‌ پیانوی‌ عمومی‌ خود را در ۷سالگی‌ اجرا کرد، و بعدها در گراتس[۱۲] و لایپزیگ[۱۳] آلمان به‌ تحصیل پرداخت. در ۱۸۸۹ در کنسرواتوار هلسینکی[۱۴]، فنلاند، در ۱۸۹۰ در مسکو (جایی که‌ با گِردا سیوستراند[۱۵] ازدواج‌ کرد)، و در سال‌های ۱۸۹۱ـ۱۸۹۴ در بوستون،‌ امریکا، ‌تدریس‌ کرد‌. در ۱۸۹۴ مقیم‌ برلین‌ شد، اما در مقام نوازندۀ‌ پیانو سفرهای‌ بسیاری‌ کرد و طی‌ جنگ‌ جهانی‌ دوم‌ ابتدا به‌سمت‌ مدیر کنسرواتوار در بولونیا، ایتالیا، و بعد در زوریخ،‌ سوئیس‌، ساکن شد. در بولونیا امیدوار بود بر موسیقی‌ ایتالیایی‌ تأثیر بگذارد و ثابت‌ کند که‌ آهنگ‌سازی‌ ایتالیایی‌ است‌، اما ناکام‌ ماند. بوزونی موسیقی‌ ـ نمایش‌نامه‌ واگنری‌ را نمی‌پذیرفت‌، و در نظر داشت‌ پل‌های‌ ارتباطی‌ با آهنگ‌سازان‌ بزرگ‌ گذشته‌، به‌‌ویژه‌ یوهان‌ سباستیان‌ باخ[۱۶] و موتسارت[۱۷]، و نیز کمِّدیا دِل‌آرته[۱۸] را از نو بنا کند. اپرای‌ دکتر فاوست‌ او نخستین‌‌بار در ۱۹۲۵ به‌اجرا درآمد؛ طرح‌های‌ گمشدۀ‌ این‌ اثر در ۱۹۷۴ پیدا شدند و آنتونی‌ بومون[۱۹] از آن‌ها برای‌ ویرایش‌ تازۀ‌ اثر استفاده‌ کرد، که‌ در ۱۹۸۵ در بولونیا و در ۱۹۸۶ در لندن‌ به‌اجرا درآمد. عقاید او دربارۀ‌ زیباشناسی‌، به‌ویژه‌ کتاب طرح‌ یک‌ زیباشناسی‌ نوین‌ برای‌ موسیقی[۲۰] (۱۹۰۷)، با حملۀ محافظه‌کارانی‌ همچون‌ هانس‌ پفیتسنِر[۲۱] روبه‌رو شد. بوزونی‌ در نوازندگی‌ پیانو از پرقدرت‌ترین‌ فردگرایان‌ و بزرگ‌ترین‌ استادان‌ تکنیک‌ پس‌ از لیست‌ و روبینشتاین[۲۲] برشمرده می‌شد. در آهنگ‌سازی‌ گاهی‌ او را اندیشمندی‌ قوی‌دست‌ می‌دانند که‌ آثارش‌ به ‌سختی‌ بلندپروازی‌های‌ او را برآورده‌ می‌سازند؛ از احترامی‌ هم‌پایۀ‌ مالر[۲۳] و شونبرگ[۲۴] برخوردار است (که‌ یکی‌ لالایی‌ مرثیه‌وار[۲۵] [۱۹۰۹] او را برای‌ نخستین‌بار اجرا، و دیگری‌ آن‌ را تنظیم‌ کرد) اما شاید پذیرفتنی‌ترین‌ آثار او همان‌ قطعه‌های‌ ایتالیایی‌گونه‌اش‌ باشند. ازجمله‌ آثار اوست: صحنه‌ای. انتخاب‌ همسر[۲۶] (۱۹۰۸ـ۱۹۱۱)، آرلِکّینو و توراندخت‌[۲۷] (۱۹۱۶ـ۱۹۱۷)، ارکستری.‌ دفتر خاطرات‌ سرخ‌پوستی[۲۸]، کتاب‌ دوم‌، «آوازی‌ از قلمرو ارواح[۲۹]» (۱۹۱۵)، کنچرتینو[۳۰] برای‌ کلارینت‌ و ارکستر (۱۹۱۸)، مجلسی‌. دو کوآرتت‌ زهی‌ (۱۸۸۱، ۱۸۸۷)، دو سونات‌ ویولن‌ (۱۸۹۰، ۱۸۹۸). پیانو. مرثیه‌ها[۳۱]، هفت‌ قطعه‌ (۱۹۰۷)، شش‌ سوناتینا (۱۹۱۰ـ۱۹۲۰). همچنین‌ ویراسته‌ها و تنظیم‌هایی‌ از آثار باخ‌ برای‌ پیانو، ازجمله‌ شاکُن‌[۳۲] رِ مینور.

  1. Doktor Faust
  2. Philipp Jarnach
  3. Liszt
  4. ballet score
  5. Bizet
  6. sonatina
  7. Sarabande und Cortège
  8. Fantasia Contrappuntistica
  9. futurism
  10. Edgard Varèse
  11. Empoli
  12. Graz
  13. Leipzig
  14. Helsinki Conservatory
  15. Gerda Sjstrand
  16. Johann Sebastian Bach
  17. Mozart
  18. commedia dell’arte
  19. Antony Beaumont
  20. Sketch of a New Aesthetic of Music
  21. Hans Pfitzner
  22. Rubinstein
  23. Mahler
  24. Schoenberg
  25. Berceuse élégiaque
  26. Die Brautwahl
  27. Arlecchino and Turandot
  28. Indianisches Tagebuch
  29. Gesang vom Reigen der Geister
  30. Concertino
  31. Elegien
  32. chaconne