ابوالصلاح حلبی، تقی بن نجم الدین (حلب ۳۷۴ـ ۴۴۷ق)
| تقی بن نجم‌الدین حَلَبی | |
|---|---|
| ملیت | عرب |
| شغل و تخصص اصلی | فقیه |
| شغل و تخصص های دیگر | محدث و متکلم |
| آثار | الکافی فی الفقه/الکافی فی التکلیف |
| گروه مقاله | دین اسلام |
ابوالصلاح حَلَبی، تقی بن نجم‌الدین (حلب ۳۷۴ـ ۴۴۷ق)
(شيخ تقى‌الدين بن نجم‌الدين بن عبيدالله بن عبدالله بن محمد حلبی، معروف به ابوالصلاح حلبى) فقیه، محدث و متکلم امامی. شاگرد و پیرو سیدمرتضی، و شیخ طوسی دیگر استاد او بود. در علوم مختلف تبحر داشت. در روایت مورد وثوق است. محقق حلی دربارۀ حکمِ به کراهت نماز خواندن روبه‌روی درِ باز، فقط به فتوای او استناد کرد و او را از بزرگانی خواند که می‌توان از آنان پیروی کرد. وجوب خمس در ارث، هدیه و بخشش و وجوب عینی اجتهاد از آرای معروف اوست. ابن برّاج، عبدالرحمان رازی، ابی‌ربیعه خشاب، ابوالحسن ثابت بن اسلم حلبی، قاضی عبدالعزیز بن ابی کامل طرابلسی، الداعی و ابومحمد حبشی از شاگردان ابوالصلاح بودند. مراد فقیهان از «حلبی» یا «تقی» اوست. معروف‌ترین کتابش الکافی فی الفقه/الکافی فی التکلیف است.