احیای گوتیک
اِحیای گوتیک (Gothic Revival)
تمایل مجدد به معماری گوتیک، که در اواخر قرن ۱۸ و قرن ۱۹ به‌ویژه در انگلستان و امریکا رخ داد. برخی از بناهای این سبک عبارت بودند از ساختمان‌های پارلمان[۱] (۱۸۳۶ـ۱۸۶۵) از چارلز بَری[۲] و اوگوستوس پیوجین[۳]، و هتل ایستگاه سنت پنکراس[۴] (۱۸۶۸ـ۱۸۷۴) ساختۀ گیلبرت اسکات[۵] در لندن؛ شهرداری وین[۶] (۱۸۷۲ـ۱۸۸۳) از فریدریش فون اشمیت[۷] (۱۸۲۵ـ۱۸۹۱)؛ و کلیسای ترینیتی[۸] نیویورک (۱۸۴۶) ساختۀ ریچارد آپجان[۹] (۱۸۰۲ـ۱۸۷۸). با رشد رمانتیسم[۱۰]، برخی از نویسندگان و هنرمندان و عتیقه‌دوستان، شیفتۀ اشکال گوتیک شدند؛ اشکالی که بر غرابت و وهم‌انگیزی تأکید داشتند، و از ویژگی‌های قرون وسطایی بودند. اما در دورۀ ویکتوریا[۱۱] درک عمیق‌تری از اشکال گوتیک حاصل شد، و ساخت بناهای خیره‌کننده‌ای در معماری نئوگوتیک [۱۲] را در پی داشت. از طرفی با نام «بازگشت»، بی‌حرمتی‌هایی نیز به کلیساهای گوتیک اصیل صورت گرفت. طرفداران گوتیک کلیسایی، معمولاً به جنبش آکسفورد[۱۳] منتسب می‌شدند. تألیفات والتر اسکات[۱۴]، ویلیام ماریس[۱۵]، و جان راسکین[۱۶] نیز از این دلبستگی به قرون وسطا در قرن ۱۹ نشان دارند.