اخترشناسی نوترینویی

اخترشناسی نوترینویی (neutrino astronomy)
رَصَد نوترینوهای گسیل‌شده از اجسامِ آسمانی. نوترینوها بدونِ جذب قابل ملاحظه از مقادیر عظیم ماده گذر می‌کنند. مثلاً، نوترینویی که براثر فرآیند هسته‌ای در مرکز خورشید تولید می‌شود، هنگام گریز از خورشید فقط یک به ۱۰^۱۰ برابر احتمال جذب دارد. با این‌حال، فقط حدود یک‌سوم نوترینوهایی را که به لحاظ نظری برای خورشید قابل پیش‌بینی‌اند از راه مشاهدات شناسایی کرده‌اند. وقوع فوران‌های نوترینویی در انفجارهای اَبَرنواَختری پیش‌بینی می‌شد و چنین فورانی را در اَبَرنواختر A ۱۹۸۷ شناسایی کردند. نوترینوها را می‌توان از راه‌های متعددی آشکار ساخت. یکی از این راه‌ها برهم‌کُنش نوترینو با ایزوتوپ کلر Cl^۳۷ است که آرگون پرتوزای Ar^۳۷ را ایجاد می‌کند. همچنین، آشکارسازهایی ساخته شده‌اند که در آن‌ها از تبدیل گالیُوم به ژِرمانیُم با نوترینو (Ga^۷۱ به Ge^۷۱) استفاده می‌کنند. تلسکوپ‌های نوترینویی مسیر رسیدن نوترینوها و همچنین وجودشان را شناسایی می‌کنند. این شناسایی‌ها متکی به تصادم نوترینو با یک الکترون در درون محفظۀ عظیمی از آب است و الکترون مورد نظر را از راه تابش چِرِنکوف آن شناسایی می‌کنند.

---