خویی، اسماعیل (مشهد ۱۳۱۷ش)
اسماعیل خویی (مشهد 9 تیر ۱۳۱۷ش- لندن 4 خرداد 1400ش)
| اسماعیل خویی | |
|---|---|
| زادروز |
مشهد 9تیر ۱۳۱۷ش |
| درگذشت | لندن 4 خرداد 1400ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکترا در رشته فلسفه در یونیورسیتی کالج |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| آثار | بر خنگ راهوار زمین(تهران، ۱۳۴۶)، زان رهروان دریا (تهران، ۱۳۴۹) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
(نام کامل: اسماعیل رسول‌زادۀ خویی؛ تخلص: سروش) شاعر ایرانی. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه در زادگاهش راهی تهران شد و در رشتۀ فلسفه و علوم تربیتی دانشسرای عالی درس خواند. سپس در یونیورسیتی کالج در رشتۀ فلسفه دکترا گرفت. در بازگشت به ایران، به تدریس در دانشسرای عالی پرداخت. از دورۀ نوجوانی شعر گفت و در دهۀ ۱۳۴۰ به صفِ شاعران نیمایی پیوست. وی چون محمدرضا شفیعی کدکنی سالیان چندی تحت تاثیر شیوه و زبان مهدی اخوان ثالث بود. دو زمینۀ سیاسی و اجتماعی، و اندیشه‌های فلسفی در سروده‌هایش بازتاب گسترده‌تری دارد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و به دلیل وابستگی‌اش به گروه‌های چریکی چپ از سال 1363 در لندن زیسته است. از او دفترهای متعددی در حوزۀ شعر جدید نشر یافته است؛ برخِنگ راهوار زمین (تهران، ۱۳۴۶)، زان رهروان دریا (تهران، ۱۳۴۹)، گزارۀ هزاره (آلمان، ۱۳۷۰)، درون دوزخ بی در کجا (کانادا، ۱۳۷۵) ازجملۀ آن‌هاست.
اسماعیل خویی که طی دو دهۀ آخر حیاتش به یکی از مخالفان جمهوری اسلامی بدل شده و شعرش هم از این مساله آسیب دیده بود، پس از چندروز کما براثر ابتلا به بیماری ذات‌الریه در بیمارستان درگذشت.