رتق
رتق
اصطلاحی عرفانی، به معنی غیبت و خفا، با دو استعمال متفاوت. نخست عالم اعیانی که هنوز به ظهور نرسیده و خفی است. بدین‌ترتیب این اعیان را موجود در عالم رتق می‌خوانند. دیگری: مادۀ وحدانی بدون تکثری که عالم ماده از آن آفریده شده. این ماده پیش از آفرینش عالم به حالت رتق بود و پس از آن، به حالت فتق درآمد. ملهم است از تعبیر رتق و فتق قرآنی در مورد آفرینش آسمان‌ها و زمین (سورۀ انبیاء، 30).