غیبت (عرفان)
غیبت (عرفان)
(در لغت به معنی ناپیدا و ناپدیدشدن) در عرفان اصطلاحی است که در دو معنی نزدیک به هم به کار می‌رود: 1. عدم التفات قلب به آنچه در اطراف سالک می‌گذرد، تا همت خود را مصروف به سوی مقصود نماید. در این استعمال، غیبت از عالم شهادت حضور در عالم غیب است؛ 2. معنی‌ای که می‌توان آن را نتیجۀ حالت غلبه دانست. بدیهی است در این حالت همه شرایط و فرامین عرفی و شرعی از سالک برداشته می‌شود. در اصطلاح عرفا این غیبت مقابل حضور است.