رستمیان
رُستمیان
(یا: بنی‌رُسْتم) سلسلۀ حکومتگر اباضی‌مذهب (← اباضیّه)، در تاهِرْت در مغربِ الجزایر (قرن ۳ق). پس از فتح قیروان به دست اعراب اهل سنت، گروهی از اباضِیّان، به‌رهبری عبدالله بن رستم، به الجزیرۀ غربی گریختند و شهر تاهِرْت (تیارَه) را تأسیس کردند. در ۱۶۰ق عبدالله، به امامت اباضِیّه در شمال افریقا رسید و از آن‌جا که با جوامع اباضی تونس جنوبی ارتباط داشت، رفته‌رفته امامان رستمی، به عنوان پیشوایان روحانی پذیرفته شدند. رستمیان چون در غرب از سوی ادریسیان شیعی‌مذهب و در شرق از جانب اغالبۀ سنی مذهب در محاصره بودند، درپی اتحاد با امویان اندلس برآمدند و مورد حمایت و یاری آنان قرار گرفتند. ده نفر از این خاندان به حکومت رسیدند. در ۲۹۶ق تاهرت به دست سپاهیان داعی فاطمی افتاد و بسیاری از رستمیان قتل عام شدند و بقیه به سمت جنوب الجزایر گریختند. تاهرت در زمان فرمانروایی رستمیان مرکز علم و تحقیق بود و رونق مادی بسیار یافت و به «عراق کوچک» معروف شد.