رومی، دین

رومی، دین (Roman religion)

نظام دینی روم باستان. این نظام دینی دربرگیرندۀ عناصری از جاندارپنداری (پرستش و احترام به سنگ‌ها و درخت‌ها) و توتمیسم بود (← رومولوس) و ریشه‌های محلی عمیقی در «لارس و پناتس»، آیین یانوس و وِستا، داشت. نظام دینی روم قدیم همچنین پانتئون (معبد) اصلی خدایان را دربر می‌گرفت که از پانتئون یونان منشعب شده بود و خدایان اصلی آن عبارت‌ بودند از ژوپیتر و یونو، مارس و ونوس، مینروا، دیانا، سِرِس و چندین خدای کم‌اهمیت‌تر. الوهیت‌بخشیدن به امپراتوران گذشته با هدف سیاسی صورت می‌گرفت و از سوی دیگر، منعکس‌کنندۀ مفاهیم پیوند خانوادگی و خویشاوندی بود که برطبق آن، حامیان و نگهبانان خاندان ملت، همچون نیاکان، حتی پس از مرگ وظیفۀ خود را انجام می‌دادند. با استقرار امپراتوری، طبقات فرهیخته به فلسفه‌های رواقی و شکاکیت روآوردند، اما رواج «ادیان رازناک»، نظیر آیین‌های ایزیس و مهرپرستی، به‌ویژه در میان نظامیان، رقیبی سرسخت برای صدر مسیحیت به‌شمار می‌رفت. پانتئون‌های یونانی و رومی ساختار بسیار مشابهی دارند و در بسیاری از موارد خدایان آن‌ها همتای یکدیگر یا واجد صفات مشترک‌اند. ژوپیتر (زئوس یونانیان)، خدای آسمان، که نسل پیشین خدایان را ساقط کرده است، بر آن‌ها حکم می‌راند و سلاحش رعد و آذرخش است. خدایان پانتئون روابط نزدیک با یکدیگر دارند؛ ژوپیتر همسر یونو (هِرای یونانیان) است، اما فرزندانی نیز از دیگر اعضای خانواده و ارواح و زمینی‌ها دارد. مارس (آرِس یونانیان) خدای جنگ است و ونوس (آفرودیت یونانیان) خدای عشق و آپولون خدای آواز و هنر در هر دو دین به‌شمار می‌روند.

 

---