سلیمان
سُلیمان
(عبری، به‌معنای پر از سلامتی) چهارمین فرزند، و جانشین داوود (ع). مادرش بَتْ شَبَع نام داشت. از انبیاء الهی و مأمور به رسالت و حکومت در میان قوم بنی‌اسرائیل بود. در دورۀ فرمانروایی آرام خود به حکمت و درایت شهره بود. پیمان‌هایی با مصر و فنیقیه بست. کتاب‌هایامثال سلیمان، سفر جامعه، حکمت سلیمان و غزل غزل‌های سلیمان در کتاب عهد عتیق منسوب به اوست. پرستشگاه یا معبدی در بیت‌المقدس (اورشلیم) بنا کرد که به هیکل سلیمان مشهور است. در قرآن هفده‌بار از سلیمان نام برده و به نبوت او اشاره شده است ازجمله (نساء، ۱۶۳؛ انبیاء ۷۹؛ نمل، ۱۵ و ۱۷؛ ص، ۲۷ـ ۲۸، سبأ، ۱۲ تا ۱۴ و ...). جن و انس و پرندگان و باد به فرمان او بودند. حضرت سلیمان منطق‌الطیر داشت یعنی زبان مرغان و حشرات را می‌‌فهمید. داوری‌های خردمندانه و حکمت این حضرت یکی دیگر از علل شهرت وی است. گویند حضرت سلیمان ۴۰ سال از ۹۸۱ تا ۹۴۱پ‌‌م سلطنت کرد. فرمانروایی سلیمان بسیار گسترده بود. بنابر آیات قرآن مجید در اجابت دعای حضرت سلیمان (ص،۳۵) فرمانروایی به او بخشید که هنوز در فراخی و گستردگی ضرب‌المثل است. در ادبیات فارسی، مُلک سلیمان به فارس (و گاه شیراز) اطلاق شده است. در سورۀ سبا به قصۀ وفات حضرت سلیمان چنین اشاره شده است که مدت‌ها از فوت حضرت می‌گذشت در حالی‌که هیچ‌کس مطلع نبود تا آن‌که موریانه عصایی را که بر آن تکیه داده بود خورد و جسدش بر زمین افتاد و بدین‌ترتیب وفات او بر جن و انس آشکار شد. (سبأ، ۱۴). درباره انگشتر سلیمان و داستان‌های مربوط به آن ← انگشتر حضرت سلیمان