بهشهر، شهر
بهشهر، شهر
| بهشهر، شهر | |
|---|---|
| استان | مازندران |
| شهرستان | بهشهر |
| بخش | بهشهر |
| نام دیگر | اشرف؛ اشرفالبلاد (نامهای قدیمی) |
| جمعیت | 9۴,702نفر (1395ش) |
| موقعیت | ۲۳۰کیلومتری شمال شرقی تهران و ۲۵کیلومتری شرق شمالی ساری، سر راه و کنار خط آهن ساری به گرگان |
| نوع اقلیم | معتدلِ مایل به گرم و مرطوب |
| ارتفاع از سطح دریا | 15متر |
| تولیدات و صنایع مهم | مرکبات، برنج، گیاهان روغنی (آفتابگردان، سویا و کلزا) و پنبه؛ شیلات |
| برخی بناهای مهم | عمارت صفیآباد |
واقع در استان مازندران و مرکز اداری شهرستان بهشهر. با ارتفاع پانزده متر، در منطقهای جلگهای و ساحلی، در ۲۳۰کیلومتری شمال شرقی تهران و ۲۵کیلومتری شرق شمالی ساری، سر راه و کنار خط آهن ساری به گرگان و در کوهپایۀ البرز شرقی، قرار دارد. اقلیم این شهر معتدلِ مایل به گرم و نیمهمرطوب و جمعیت آن 9۴,702نفر است (۱۳9۵ش). مردم بهشهر به زبان مازندرانی (طبری)، گویش بهشهری، سخن میگویند و اقتصاد غالب آنها برپایۀ کشاورزی و دامداری و شیلات و مشاغل مرتبط به آنها میچرخد. اکثر جمعیت این شهر شیعۀ دوازدهامامیاند، اما شمار قابل توجهی نیز اهل سنت و ارامنه نیز در آن سکونت دارند. مهمترین محصولات کشاورزی و باغی بهشهر انواع مرکبات، برنج، گیاهان روغنی (آفتابگردان، سویا و کلزا) و پنبه است.
تاریخچه
شهر کنونی بهشهر، که تا ۱۳۱۶ش اشرف نامیده میشد، از شهرهای قدیمی ایران است. در گذشته جزو استان کبودجامه بود و خرگوران نام داشت. کبودجامگان نام آن را به پنجهزار تغییر دادند. در اوایل دورۀ صفویه، تجدید بنا شد و اشرفالبلاد نام گرفت. کاخ معروف به صفیآباد و پارهای تأسیسات نظامی در آن احداث شد. رابرت شرلی[۱] و آنتونی شرلی[۲]، در ۹۹۹ش، در همین شهر با شاهعباس صفوی اول دیدار کردند. در دورۀ این شاه صفوی و پس از او کاخ و عمارتها و باغهای چشمگیری در آن بنا شدند. در حملۀ افغانها آسیب بسیار دید. رضاشاه پهلوی به آن توجه کرد و آن را بهشهر نامید و برای تعمیر کاخ صفیآباد اقدام کرد؛ پس از آن، این شهر دوباره رو به آبادانی و توسعه نهاد. پس از انقلاب با احداث و راهاندازی کارخانههای روغن نباتی، پالایشگاه نفت، منطقۀ ویژۀ اقتصادی و شرکت کشتیسازی رونق و پیشرفت روزافزونی یافت و سبب اشتغال بخشی از بومیان این شهر و نواحی پیرامونی در صنایع و مشاغل ذکر شده گردید.