صالح میرزاآقایی

صالح میرزاآقایی;
زادروز	تهران 1 مرداد ۱۳۴۹ش;
ملیت	ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل	دیپلم ریاضی
شغل و تخصص اصلی	بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر
آثار	بوی پیرهن یوسف (ابراهیم حاتمی‌کیا- ۱۳۷۴)؛ هزاران زن مثل من (رضا کریمی- 1379)؛ قدمگاه (محمدمهدی عسکرپور- 1382)؛ من و دبورا (سیدضیاءالدین دری- 1384)؛ خنده در باران (داریوش فرهنگ- 1390) و استرداد (علیرضا طالب‌زاده- 1390)-تعبیر وارونه یک رویا (فریدون جیرانی- 1394)، بانوی عمارت (عزیزالله حمیدنژاد- ۱۳۹۷) و گاندو (جواد افشار- ۱۳۹۷)
گروه مقاله	سینما

صالح میرزاآقایی (تهران 1 مرداد ۱۳۴۹ش- )

بازیگر ایرانی سینما، تئاتر و تلویزیون. پس از دریافت دیپلم ریاضی در کلاس‌های آزاد آموزش بازیگری شرکت کرد و در چند نمایش غیرحرفه‌ای ظاهر شد. در سال ۱۳۷۰ نخستین نقش خود را در نمایش بازی، شادی، نمایش (اکرم قاسم‌پور) بازی کرد. سپس در نمایش‌های چمدان (فرهاد آییش- 1371) و فرزندان ایستاده (رامبد جوان- 1373) به ایفای نقش پرداخت. در همین سال (1373) مجموعه‌ی همسایه‌ها را برای تلویزیون بازی کرد و طی سال‌های بعد در مجموعه‌هایی چون وکلای جوان (بهرام کاظمی- ۱۳۷۴)، شن‌های کف رودخانه (یوسف سیدمهدوی- ۱۳۷۶)، گمگشته (رامبد جوان- 1380)، دایره تردید (امیر قویدل- 1382)، ریحانه (سیروس مقدم- 1384)، مختارنامه (داود میرباقری- 1385)، کلاه پهلوی (ضیاءالدین دری- ۱۳۸۵)، بچه‌های بهشت (خسرو معصومی- 1387)، سرزمین مادری (کمال تبریزی- 1392)، تعبیر وارونه یک رویا (فریدون جیرانی- 1394)، بانوی عمارت (عزیزالله حمیدنژاد- ۱۳۹۷) و گاندو (جواد افشار- ۱۳۹۷) حضور یافت. بازی میرزاآقایی در آثار تاریخی‌ای چون کلاه پهلوی، سرزمین مادری، بانوی عمارت و استرداد چشم‌گیر و به‌یادماندنی بوده است. از دیگر کارهای نمایشی شاخص او می‌توان به حضورش در تئاترهای شبی در تهران (گلاب آدینه- 1377) و اعتراف (شهاب حسینی- 1396) نام برد. صالح میرزاآقایی از سال ۱۳۷۳ تا اواسط دهه‌ی 1380 به عنوان مسئول صفحه‌ی بازیگری سینما در نشریه‌ی در آستانه‌ی فردا فعالیت می‌کرده است.

نخستین نقش سینمایی او بازی در فیلم لژیون (به کارگردانی ضیاالدین دری) بود که در سال ۱۳۷۳ به علت مشکلات مالی دچار وقفه شد و سال ۱۳۷۷ به پایان رسید.

گزیده‌ی آثار سینمایی

عبور از خط سرخ (جمال شورجه- 1384)؛ بوی پیرهن یوسف (ابراهیم حاتمی‌کیا- ۱۳۷۴)؛ هزاران زن مثل من (رضا کریمی- 1379)؛ قدمگاه (محمدمهدی عسکرپور- 1382)؛ من و دبورا (سیدضیاءالدین دری- 1384)؛ خنده در باران (داریوش فرهنگ- 1390) و استرداد (علیرضا طالب‌زاده- 1390).