علاءالدین تکش (حک: ۵۶۸ـ۵۹۶ق)
علاءالدّین تَکِش (حک: ۵۶۸ـ۵۹۶ق)
(یا: تَکِش خوارزمشاه) از پادشاهان سلسلۀ خوارزمشاهیان در ایران. پسر بزرگ ایل اَرْسَلان بود و بعد از مرگ پدر به کمک قَراخَتاییان بر برادرش، سلطان‌شاه، غلبه کرد و در خوارزم به تخت نشست. وی در ۵۹۰ق به جنگ طُغْرُل بن اَرْسَلان، آخرین پادشاه سلجوقی عراق، رفت و با کشتن وی، سر او را نزد خلیفۀ عباسی فرستاد و خواستار حکومت عراق شد؛ اما خلیفه حکومت او را در این نواحی به رسمیت نشناخت و رابطۀ بین آن دو به خصومت گرایید، ولی خلیفه سرانجام حکومت نواحی عراق و خراسان و ترکستان را به وی واگذاشت. تَکِشْ، در اواخر عمر، قصد تسخیر قلعه‌های اسماعیلیه را داشت، اما هنگام محاصره، بر اثر بیماری درگذشت.