منصور، رجبعلی (۱۲۶۴ـ۱۳۵۳ش)
منصور، رجبعلی (۱۲۶۴ـ۱۳۵۳ش)
| رجبعلی منصور | |
|---|---|
| زادروز |
۱۲۶۴ش |
| درگذشت | ۱۳۵۳ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در مدرسه عالیه سیاسی |
| شغل و تخصص اصلی | دولتمرد |
| لقب | منصور الملک |
| گروه مقاله | تاریخ ایران |
| خویشاوندان سرشناس | حسنعلی منصور (پسر) |
(ملقب به منصور‌الملک) سیاستمدار و نخست‌وزیر دورۀ پهلوی. پس از تحصیل در مدرسۀ عالیه سیاسی به استخدام وزارت امور خارجه درآمد و مدت‌ها رئیس ادارۀ انگلیس در وزارت امور خارجه بود و سپس معاون وزارت امور خارجه شد. در ۱۲۹۸ش کفیل وزارت امور خارجه و در ۱۲۹۹ش وزیر داخله و سپس حکمران رضائیه (ارومیه) شد. در ۱۳۰۰ش معاون وزارت داخله بود و طی سال‌های ۱۳۰۲ـ۱۳۰۵ نیز کفالت وزارت داخله را برعهده داشت و سپس والی آذربایجان گردید (۱۳۰۶ش). در ۱۳۰۸ش در کابینۀ مخبرالسلطنه هدایت وزیر کشور شد و سال بعد به وزارت راه رسید و تا ۱۳۱۴ش در این سِمت باقی بود. در این سال، به جرم ارتشا از کار برکنار و تحت تعقیب جزایی قرار گرفت ولی تبرئه شد. در ۱۳۱۷ش در کابینۀ جم به وزارت صناعت منصوب شد و سال بعد به وزارت پیشه و هنر رسید. با آغاز شکست آلمان‌ها در جبهه‌های جنگ کابینۀ آلمانوفیل متین دفتری سقوط کرد و کابینۀ انگلوفیل منصور در تیر ۱۳۱۹ش بر سر کار آمد. وی بنا‌به درخواست انگلستان و شوروی، همۀ مستشاران آلمانی و خانواده‌هایشان را در مرداد ۱۳۲۰ش از ایران اخراج کرد. منصور در روز ۵ شهریور ۱۳۲۰ که مقارن با حملۀ متفقین به ایران بود، از نخست‌وزیری استعفا کرد. مدتی بعد استاندار خراسان و سپس استاندار آذربایجان شد (۱۳۲۵ش). منصور در ۱۳۲۹ش بار دیگر مدت کوتاهی به نخست‌وزیری رسید و سپس سفیر ایران در ایتالیا و در ترکیه شد. آخرین سِمت او سفیر سیار ایران در کشورهای اروپایی طی سال‌های ۱۳۴۲ـ۱۳۴۶ بود. وی فراماسونر و عضو لژ بیداری ایرانیان بود.