موزیکال

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
اشتفان سوندهایم
اشتفان سوندهایم

موزیکال ‌ (musical)

شکل قرن ۲۰ یک اجرای موسیقایی نمایشی، که ترکیبی از عناصر رقص، آواز، و گفتار است، و اغلب صحنه‌پردازی مفصل و بازیگران فراوان از ویژگی‌های آن به‌شمار می‌رود. این فرم از تکامل اُپِرت و کمدی‌های موزیکال قرن ۱۹ پدید آمده است.

اُپِرت

اپرت نوعی سرگرمی سَبُکْ و نشاط‌انگیز است که محتوای موسیقایی گسترده‌ای دارد. ازجمله موسیقی‌دان‌هایی که اپرت می‌ساختند، عبارت‌اند از ژاک اوفنباخ[۱]، یوهان اشتراوس[۲]، فرانتس لهار[۳]، و گیلبرت[۴] و سالیوان[۵].

کمدی موزیکال

کمدی موزیکال شکل انگلیسی‌شدۀ اپرا بوفا[۶]ی فرانسوی است، و نخستین نمونۀ آن یک دختر سرزنده[۷] (۱۸۹۳) است که جورج ادواردز[۸] (۱۸۲۵ـ۱۹۱۵) در تئاتر گِیِتی[۹] لندن، آن را به روی صحنه برد. کمدی موزیکال‌های نمونۀ دهۀ ۱۹۲۰ عبارت بودند از رز ماری[۱۰] (۱۹۲۴) اثر رودولف فریمل[۱۱] (۱۸۷۹ـ۱۹۷۲)؛ شاهزادۀ محصل[۱۲] (۱۹۲۴) و ترانۀ صحرا[۱۳] (۱۹۲۶)، هر دو اثر زیگمونت رامبرگ[۱۴] (۱۸۸۷ـ۱۹۵۱)، و نه، نه، نانت[۱۵] (۱۹۲۵) اثر وینسنت یومَنْس[۱۶] (۱۸۹۸ـ۱۹۴۶). دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ دوران کمدی موزیکال‌های پیچیده با نمونه‌های سینمایی بسیار و حضور قدرتمند امریکایی‌ها (اروینگ برلین[۱۷]، جروم کِرْن[۱۸]، کول پورتِر[۱۹]، و جورج گرشوین[۲۰]) بودند. در انگلستان نوئل کاوارد[۲۱] و آیور ناولو[۲۲] نیز کمدی موزیکال می‌ساختند.

نمایش موزیکال

در ۱۹۴۳ نمایش اوکلاهما![۲۳] کار راجرز[۲۴] و هامرشتاین[۲۵] نوع دیگری از پی‌رنگ داستانی و موسیقی را ارائه کرد، که در نمایش‌های بانوی زیبای من[۲۶] (۱۹۵۶) اثر آلن جِی لرنر[۲۷] و فردریک لووه[۲۸] و داستان وست ساید[۲۹] (۱۹۵۷) اثر لئونارد برنستاین[۳۰] نمود یافت. دوست پسر[۳۱] اثر سندی ویلسون[۳۲] (۱۹۵۳) جان تازه‌ای به نمایش موزیکال انگلستان بخشید و آثار پرفروشی همچون آلیور![۳۳] اثر لاینل بارت[۳۴] (۱۹۶۰) این راه را دنبال کردند. موزیکال‌ها با آثاری همچون آه! چه جنگ زیبایی[۳۵] (۱۹۶۳)، کار جوین لیتل‌وود[۳۶] و چارلز چیلتِرن[۳۷]، و موزیکال‌های عیسی مسیح ابرستاره[۳۸] (۱۹۷۱) و اِویتا[۳۹] (۱۹۷۸) اثر اندرو لوید وبر[۴۰]، دارای شاخه‌هایی با زمینه‌های سیاسی و مذهبی شدند. طبقۀ دیگری از نمایش‌های موزیکال، که در آن یک تم جانشین پیرنگ قراردادی می‌شد، دربرگیرندۀ آثاری همچون شرکت[۴۱] (۱۹۷۰) اثر اِشتِفِان سوندهایم[۴۲]، صف همسرایان[۴۳] (۱۹۷۵) اثر هاملیش[۴۴] و کلبان[۴۵]، و گربه‌ها[۴۶] (۱۹۸۱) اثر لوید وبر، با استفاده از شعرهای تی اس الیوت[۴۷] است. در دهۀ ۱۹۸۰ ملودرام قرن ۱۹ محبوبیت یافت؛ مانند بینوایان[۴۸] (نخستین اجرا در لندن ۱۹۸۵) و شبح اپرا[۴۹] (۱۹۸۶).

 


  1. Jacques Offenbach
  2. Johann Strauss
  3. Franz lehár
  4. Gilbert
  5. Sullivan
  6. opéra bouffe
  7. A Gaiety Girl
  8. George Edwardes
  9. Gaiety Theatre
  10. Rose Marie
  11. Rudolf Friml
  12. The Student Prince
  13. The Desert Song
  14. Sigmund Romberg
  15. No, No, Nanette
  16. Vincent Youmans
  17. Irving Berlin
  18. Jerome Kern
  19. Cole Porter
  20. George Gershwin
  21. Noël Coward
  22. Ivor Novello
  23. Oklahoma!
  24. Rodgers
  25. Hammerstein
  26. My Fair lady
  27. Allen Jay Lerner
  28. Frederick Loewe
  29. West Side Story
  30. Leonard Bernstein
  31. The Boy Friend
  32. Sandy Wilson
  33. Oliver!
  34. Lionel Bart
  35. Oh! What a Lovely War
  36. Joan Littlewood
  37. Charles Chiltern
  38. Jesus Christ Superstar
  39. Evita
  40. Andrew Lloyd Webber
  41. Company
  42. Stephen Sondheim
  43. A Chorus Line
  44. Hamlisch
  45. Kleban
  46. Cats
  47. T S Eliot
  48. Les Misérables
  49. The Phantom of the Opera