اسکاتلند: تفاوت میان نسخه‌ها

</ref>) شمالی‌ترین بخش بریتانیای کبیر، با ۷۸,۴۷۰ کیلومتر مربع مساحت و ۵,۱۲۸,۰۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). سابقاً کشوری مستقل بود. [[ادینبورگ]]<ref>Edinburgh </ref> مرکز آن است و سایر شهرهای مهم آن عبارت‌اند از [[گلاسگو]]، داندی<ref>Dundee </ref>، و ابردین<ref>Aberdeen</ref>. اسکاتلند به سه ناحیۀ طبیعی تقسیم می‌شود: [[هایلندز]]<ref> Highlands </ref>، شامل کوه‌های گرمپین<ref>Grampian Mountains </ref>؛ سنترال لولندز (زمین‌های پست مرکزی)<ref>Central Lowlands </ref>، شامل دره‌های کلاید<ref>Clyde</ref> و فورت<ref> Forth </ref>؛ و ارتفاعات جنوبی<ref>Southern Uplands </ref>، شامل تپه‌های لمرمیور<ref>Lammermuir Hills </ref>. [[اورکنی جنوبی، جزایر|جزایر اورکنی]]<ref>Orkeny Islands </ref>، [[شتلند جنوبی، جزایر|جزایر شتلند]]<ref>Shetland Islands </ref>، و جزایر غربی<ref>Western Isles </ref> نیز در اسکاتلند واقع شده‌اند. بخش عمدۀ جمعیت در سنترال لولندز (زمین‌های پست مرکزی) زندگی می‌کنند. انگلیسی، اسکاتلندی، و گیلی<ref>Gaelic </ref> زبان‌های رایج اسکاتلند است. صنایع اسکاتلند عبارت‌اند از تولید موتور کشتی و هواپیما، مواد شیمیایی، پارچه، کاغذ، رایانه، نفت، گاز طبیعی و چاپ، فرآوری مواد غذایی، الکترونیک، استخراج زغال سنگ، و گردشگری. قدمت سکونت در اسکاتلند به هزارۀ سوم پیش از میلاد برمی‌گردد. در قرن ۲م رومی‌ها بخش مرکزی اسکاتلند را اشغال کردند. قبل از رومی‌ها، پیکت<ref>Pict </ref>ها و [[سلت]]<ref>Celt </ref>ها در این سرزمین سکونت داشتند. در قرن ۶م [[آنگل]]<ref>Angle </ref>ها بخش جنوب شرقی را تا خلیج فورت<ref>Firth of Forth </ref> تصرف و برتون‌ها جنوب غربی را اشغال کردند. اسکات<ref>Scott </ref>ها نیز، که از ایرلند آمده بودند، در آرگایل‌شر<ref>Argyllshire </ref> کنونی مستقر شدند. به این ترتیب چهار دولت پیکت‌ها، آنگل‌ها، برتون‌ها، و اسکات‌ها در اسکاتلند تشکیل شد و حدود ۱۵۰ سال دوام آورد. در قرون ۸ تا ۱۲م [[نورمان ها|نورمان]]<ref>Norman </ref>ها به اسکاتلند هجوم بردند. در قرن ۱۱م بسیاری از انگلیسی‌ها و نورمان‌ها در این سرزمین ماندگار شدند، زبان انگلیسی در قسمت مرکزی رواج یافت، و نظام فئودالیته برقرار شد. ازدواج خواهرِ اِدگار<ref>Edgar </ref>، پادشاه اسکاتلند، با [[هنری اول (۱۰۶۸ـ۱۱۳۵م)|هنری اول]]<ref>Henry I </ref>، پادشاه انگلستان موجب صلح بین دو سرزمین شد. در زمان حکومت دیوید اول<ref>David I </ref> اسکاتلند به صورت یک ملت درآمد. تلاش [[ادوارد اول (۱۲۳۹ـ۱۳۰۷م)|ادوارد اول]]<ref>Edward I </ref> برای الحاق اسکاتلند به انگستان موجب بروز شورش‌هایی شد؛ از افراد مهم اسکاتلند در این دوره [[رابرت بروس|رابرت دو بروس]]<ref>Robert de Bruce</ref> است که در ۱۳۰۶م به عنوان رابرت اول<ref> Robert I </ref> تاج‌گذاری کرد و در ۱۳۱۴ [[ادوارد دوم (۱۲۸۴ـ۱۳۲۷م)|ادوارد دوم]]<ref>Edward II </ref> را در [[نبرد بنکبرن]]<ref>Battle of Bannockburn</ref> شکست داد. انگلیسی‌ها در ۱۳۲۸م استقلال اسکاتلند را به‌رسمیت شناختند. [[کرامول، اولیور (۱۵۹۹ـ۱۶۵۸)|اولیور کرامول]]<ref>Oliver Cromwell </ref> در ۱۶۵۰ اسکاتلند را تصرف و تحت حکومت انگلستان درآورد. قوۀ مقننۀ اسکاتلند در ۱۷۰۷ به موجب قانون اتحاد<ref>Act of Union</ref> منحل شد و اسکاتلند حق فرستادن نماینده به مجلس بریتانیای کبیر را به‌دست آورد و در واقع مجالس دو کشور یکی شد. هم‌اکنون اسکاتلند ۷۲ نماینده در پارلمان بریتانیا دارد. برطبق حکومت داخلی در ۱۹۹۴، نظام دوگانۀ حکومت محلی برچیده و از ۱۹۹۶ اسکاتلند به ۳۲ ناحیۀ اداری تقسیم شد.