آن بنکرافت: تفاوت میان نسخه‌ها

پدر و مادر او، هردو مهاجران ایتالیایی بودند. آن از چهارسالگی روی صحنه می‌رفت. کار حرفه‌ای را از سال ۱۹۵۰م با نام آن مارنو<ref>Anne Marno</ref> با نمایش‌های تلویزیونی آغاز کرد. از ۱۹۵۲م، با نام آن بنکرافت وارد سینما شد و تا چند سال صرفاً در فیلم‌های ردۀ «ب» جلوی دوربین می‌رفت. تا این که به نیویورک بازگشت و در ۱۹۵۸م با نمایش ''دو نفر برای الاکلنگ''<ref>''Two for the Seesaw''</ref> مقابل [[فوندا، هنری (۱۹۰۵ـ۱۹۸۲)|هنری فوندا]] مورد توجه قرار گرفت و برندۀ [[جایزه تونی|جایزۀ تونی]]<ref>Tony Award</ref> شد. همین جایزه را یک سال بعد نیز برای اجرای برادوی<ref>Broadway Theatre</ref> ''معجزه‌گر''<ref>''The Miracle Worker''</ref> به دست آورد. با ایفای نقش آن سالیوان<ref>Anne Sullivan</ref> در نسخۀ سینمایی ''معجزه‌گر'' (1962م) به شهرت رسید و برندۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول شد. سپس به طور هم‌زمان به فعالیت‌های خود در سینما و تئاتر ادامه داد و در اواخر دهۀ ۱۹۹۰م هنوز از بازیگران سرشناس دنیای نمایش در آمریکا به شمار می‌آمد. او از ابتدای دهۀ 1990م بیشتر در نقش‌های مکمل به بازی پرداخت. بنکرافت برای ''خیانتکار''<ref>''The Pumpkin Eater''</ref> (1964م)، ''فارغ‌التحصیل''<ref>''The Graduate''</ref> (1968م)، ''نقطۀ عطف''<ref>''The Turning Point''</ref> (1978م) و ''اگنسِ خدا''<ref>''Agnes of God''</ref> (1985م) نامزد دریافت اسکار بهترین بازیگر نقش اول بود. او در سال 1965م برای خیانتکار در [[جشنواره فیلم کن]] بهترین بازیگر شناخته شد و علاوه بر اینها برای این فیلم و چند بازی دیگرش چندین جایزۀ بفتا<ref>BAFTA</ref> و گلدن گلوب<ref>Golden Globe Awards</ref> نیز دریافت کرده بود. همسر دومش [[بروکس، مل (۱۹۲۶)|مل بروکس]] (از ۱۹۶۴م)، بازیگر و کارگردان، است.   

اوج کار بنکرافت، این بازیگر باهوش و روشنفکر، در دهۀ ۱۹۶۰م بود. در سینما بیشتر به خواست خودش هیچ‌گاه یک ستارۀ تمام‌عیار نشد. او حتی طی دهۀ ۱۹۵۰م، در فیلم‌های ردۀ «ب» [[فاکس قرن بیستم|کمپانی فاکس]] بازی‌های چشمگیری ارائه داد. اما استعدادش را با ایفای نقش آن سالیوان، معلم دلسوزِ هلن کلر<ref>Helen Keller</ref>، در ''معجزه‌گر'' بروز داد. پس از آن طی دهۀ ۱۹۶۰م، در چند فیلم از جمله خیانتکار، فارغ‌التحصیل و ''هفت زن''<ref>''7 Women''</ref> بازی‌های درخشانی ارائه کرد. در اواخر دهۀ ۱۹۷۰م قابلیت‌هایش را در زمینۀ کمدی نیز آزمود و در ''فیلم صامت'' ساختۀ همسرش قابل توجه ظاهر شد؛ در حالی‌که 7سال پس از این فیلم، در ''بودن یا نبودن''<ref>''To Be or Not to Be''</ref>، در نقشی که چندان مناسبش نبود کاری متوسط ارائه داد. در همین دوره فیلم ''خپله''<ref>''Fatso''</ref> (1980م) به کارگردانی و نویسندگی و بازیگری خودش موفقیت چندانی به دست نیاورد. بعضی از آخرین نقش‌های به‌یادماندنی او در دهه‌های ۱۹۸۰م و ۱۹۹۰م عبارتند از: خواهر میریام<ref>Mother Miriam</ref> در ''اگنسِ خدا''، آماندا<ref>Amanda</ref> در ''نقطۀ بی‌بازگشت''<ref>''Point of No Return''</ref> و خانم لارسون<ref>Larson</ref> در ''خانه‌ای برای تعطیلات''<ref>''Home for the Holidays''</ref>.