تیه پولو، جووانی باتیستا (۱۶۹۶ـ۱۷۷۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
تیِه‌پولو، جووانّی باتّیسْتا (۱۶۹۶ـ۱۷۷۰م)(Tiepolo, Giovanni Battista)<br> | تیِه‌پولو، جووانّی باتّیسْتا (۱۶۹۶ـ۱۷۷۰م)(Tiepolo, Giovanni Battista)<br> | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۸: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p> | }}<p> | ||
[[پرونده:Giovanni Battista Tiepolo - The Meeting of Anthony and Cleopatra (detail) - WGA22306.jpg|بندانگشتی|آنتونی و کلئوپاترا اثر جووانی باتیستا تیه پولو]] | |||
نقاش ایتالیایی. از نخستین نمایندگان [[روکوکو]]<ref>rococo</ref>ی ایتالیایی بود، و طرح‌های تزیینی باشکوهی را در کاخ‌ها و کلیساهای شمال ایتالیا، جنوب غربی آلمان، و [[مادرید، شهر|مادرید]] به‌اجرا درآورد. سبک او بانشاط، و رنگ‌هایش گرم و روشن است، و به توهّم بسیار اتکا دارد. تیه‌پولو آثاری دینی، و بیش از آن تاریخی و تمثیلی آفرید. با کار استادانه و کیفیّت رنگی منحصربه‌خود، دیوارها و سقف‌های ویلاها و کاخ‌های بسیاری را در [[ونیز]] و دیگر نقاط شمال ایتالیا نقاشی کرد، که مجموعۀ ''آنتونی و کلئوپاترا''<ref>''Antony and Cleopatra''</ref> (پالاتسو لابیا<ref>Palazzo Labia </ref>) نقطۀ عطف آن است. در ۱۷۵۲م برای تزیین کاخ سراسقف و امیر<ref>Prince Archbishop’s Palace </ref> [[وورتسبورگ]]<ref>Würzburg </ref> به [[آلمان]] رفت و پسرانش جووانّی دومنیکو<ref>Giovanni Domenico </ref> (۱۷۲۷ـ۱۸۰۲م) و لورنتسو<ref>Lorenzo</ref> (۱۷۳۶ـ پیش از ۱۷۷۶م) نیز او را یاری دادند. در ۱۷۵۵ به ریاست آکادمی ونیز<ref>Venetian Academy </ref> انتخاب شد، و در ۱۷۶۲م [[کارلوس سوم]]<ref>Charles III </ref> او را به [[اسپانیا]] دعوت کرد. تا ۱۷۷۰م در آن دیار هنر آفرید، و تزیینات پالاسیو رئال<ref>Palacio Real </ref>، و محجرهایی برای محراب سان‌پاسکوئاله<ref>S Pasquale </ref> در آرانخوئس<ref>Aranjuez </ref>، نقاشی کرد. بعدها آثاری از [[منگس، آنتون رافایل (۱۷۲۸ـ۱۷۷۹)|آنتون مِنگس]]<ref>Anton Mengs </ref> نئوکلاسی‌سیست<ref>neoclassicist</ref>، رقیب تپه‌پولو و مخالف سبک کارش، جانشین آثار وی شدند. تیه‌پولو نقاشی را از نقاش خرده‌پایی با نام گرگوریو لادزارینی<ref>Gregorio Lazzarini </ref> آموخت، اما منشأ روکوکوی پرنشاط و خیال‌انگیزش را باید در هنر [[ریتچی، سباستیانو (۱۶۵۹ـ۱۷۳۴)|سباستیانو ریتچی]]<ref>Sebastiano Ricci </ref> جست. نخستین آثارش، ازجمله ''قربانی‌کردن اسحاق''<ref>''Sacrifice of Isaac'' </ref> (ح ۱۷۱۵ـ۱۷۱۶م؛ اُسپدالتّو<ref>Ospedaletto </ref>، ونیز)، و نقاشی‌هایش در کلیسای اسکالتسی<ref>Scalzi </ref>، ونیز، بر تأثیرپذیری از جوزپّه کرسپی<ref>Giuseppe Crespi </ref> (۱۶۶۵ـ۱۷۴۷م) و جووانّی پیاتستّا<ref>Giovanni Piazzetta </ref> (۱۶۸۳ـ۱۷۵۴م) نیز دلالت دارند؛ لیکن تیه‌پولو جلوه‌های سایه‌روشن خاص آثار آنان را وانهاد، و عمق‌نمایی جوّی و بازنمایی فضای روشن را جانشین آن ساخت، که ورونسه<ref>Veronese</ref> در آن رقیبش بود.</p><!--14318200--> | نقاش ایتالیایی. از نخستین نمایندگان [[روکوکو]]<ref>rococo</ref>ی ایتالیایی بود، و طرح‌های تزیینی باشکوهی را در کاخ‌ها و کلیساهای شمال ایتالیا، جنوب غربی آلمان، و [[مادرید، شهر|مادرید]] به‌اجرا درآورد. سبک او بانشاط، و رنگ‌هایش گرم و روشن است، و به توهّم بسیار اتکا دارد. تیه‌پولو آثاری دینی، و بیش از آن تاریخی و تمثیلی آفرید. با کار استادانه و کیفیّت رنگی منحصربه‌خود، دیوارها و سقف‌های ویلاها و کاخ‌های بسیاری را در [[ونیز]] و دیگر نقاط شمال ایتالیا نقاشی کرد، که مجموعۀ ''آنتونی و کلئوپاترا''<ref>''Antony and Cleopatra''</ref> (پالاتسو لابیا<ref>Palazzo Labia </ref>) نقطۀ عطف آن است. در ۱۷۵۲م برای تزیین کاخ سراسقف و امیر<ref>Prince Archbishop’s Palace </ref> [[وورتسبورگ]]<ref>Würzburg </ref> به [[آلمان]] رفت و پسرانش جووانّی دومنیکو<ref>Giovanni Domenico </ref> (۱۷۲۷ـ۱۸۰۲م) و لورنتسو<ref>Lorenzo</ref> (۱۷۳۶ـ پیش از ۱۷۷۶م) نیز او را یاری دادند. در ۱۷۵۵ به ریاست آکادمی ونیز<ref>Venetian Academy </ref> انتخاب شد، و در ۱۷۶۲م [[کارلوس سوم]]<ref>Charles III </ref> او را به [[اسپانیا]] دعوت کرد. تا ۱۷۷۰م در آن دیار هنر آفرید، و تزیینات پالاسیو رئال<ref>Palacio Real </ref>، و محجرهایی برای محراب سان‌پاسکوئاله<ref>S Pasquale </ref> در آرانخوئس<ref>Aranjuez </ref>، نقاشی کرد. بعدها آثاری از [[منگس، آنتون رافایل (۱۷۲۸ـ۱۷۷۹)|آنتون مِنگس]]<ref>Anton Mengs </ref> نئوکلاسی‌سیست<ref>neoclassicist</ref>، رقیب تپه‌پولو و مخالف سبک کارش، جانشین آثار وی شدند. تیه‌پولو نقاشی را از نقاش خرده‌پایی با نام گرگوریو لادزارینی<ref>Gregorio Lazzarini </ref> آموخت، اما منشأ روکوکوی پرنشاط و خیال‌انگیزش را باید در هنر [[ریتچی، سباستیانو (۱۶۵۹ـ۱۷۳۴)|سباستیانو ریتچی]]<ref>Sebastiano Ricci </ref> جست. نخستین آثارش، ازجمله ''قربانی‌کردن اسحاق''<ref>''Sacrifice of Isaac'' </ref> (ح ۱۷۱۵ـ۱۷۱۶م؛ اُسپدالتّو<ref>Ospedaletto </ref>، ونیز)، و نقاشی‌هایش در کلیسای اسکالتسی<ref>Scalzi </ref>، ونیز، بر تأثیرپذیری از جوزپّه کرسپی<ref>Giuseppe Crespi </ref> (۱۶۶۵ـ۱۷۴۷م) و جووانّی پیاتستّا<ref>Giovanni Piazzetta </ref> (۱۶۸۳ـ۱۷۵۴م) نیز دلالت دارند؛ لیکن تیه‌پولو جلوه‌های سایه‌روشن خاص آثار آنان را وانهاد، و عمق‌نمایی جوّی و بازنمایی فضای روشن را جانشین آن ساخت، که ورونسه<ref>Veronese</ref> در آن رقیبش بود.</p><!--14318200--> | ||