سیمونه مارتینی: تفاوت میان نسخه‌ها

نقاش ایتالیایی. از استادان مکتب سیه‌نا<ref>Sienese school</ref>، نوعی سبک [[گوتیک، هنر|گوتیک]] بسیار باظرافت، بود. نقاشی را نزد [[دوتچو دی بویونینسنیا|دوتچو]]<ref>Duccio</ref> آموخت، و ضمن استفاده از رنگ‌های تابناک و خط‌های ظریف نقاشی سیه‌نایی، طبیعت‌گرایی<ref>naturalism</ref> تازه‌ای بدان افزود. ''جلوس باشکوه مریم عذرا و مسیح کودک''<ref>''Maestà''</ref> در ساختمان شهرداری سیِنا<ref>Town Hall of Siena</ref> و ''عید بشارت''<ref>''Annunciation''</ref> (۱۳۳۳م؛ [[اوفیتسی]]<ref>Uffizi</ref>، [[فلورانس]]<ref>Florence</ref>) از برجسته‌ترین آثار اویند. سیمونه از حمایت شهر سیه‌نا، شاه ناپل، و پاپ برخوردار بود. دو دیوارنگاره<ref>fresco</ref>اش در ساختمان شهرداری سیه‌ناست: ''مریم عذرا بر سریر ملکوت''، و تک‌چهره‌ای از قهرمان شهر، گوئیدوریتچو دا فولیانو<ref>''Guidoriccio da Fogliano''</ref>، سوار بر اسب. هنر گوتیک<ref>Gothic</ref> فرانسوی، و عنصر گوتیک در مجسمه‌سازیِ پیسانو<ref>Pisano</ref>ها (پدر و پسر)، سمت‌وسوی جدیدی به هنر سیمونه دادند، که تا دو قرن بعد در سیه‌نا مسلّط ماند. سفر به [[ناپل]] در ۱۳۱۷م، برای نخستین‌بار او را با [[فرانسه]] و زندگی دربار پیوند داد. در ناپل نقاشی محرابی<ref>altarpiece</ref> کلیسای سان لورنتسو<ref>San Lorenzo</ref> را برای روبر آنژویی<ref>Robert of Anjou</ref> آفرید، و [[سنت لوییس|سنت لوئیس]]<ref>St Louis</ref> را درحال‌گذاشتن تاج پادشاهی ناپل بر سر روبر تصویر کرد. در ۱۳۳۹م برای کاری دولتی به [[آوینیون]]<ref>Avignon</ref> رفت و باقی عمر را در آن‌جا گذراند، و با [[پترارک]]<ref>Petrarch</ref> طرح دوستی ریخت، و تک‌چهره‌ای (اکنون مفقود شده است) از لورا<ref>Laura</ref>ی ممدوحِ او پدید آورد، و دیوان اشعار [[ویرژیل]]<ref>Virgil</ref> را برای شاعر مصوّر ساخت، که اکنون در [[میلان، شهر|میلان]] نگهداری می‌شود.