چوریگراوار
چورّیگِراوار (Churrigueresque)
سبک معماری باروک متأخر[۱] که پیکره‌های تزیینی بی‌شمار مشخصۀ آن است، و در اواخر قرن ۱۷ در اسپانیا پدیدار شد. این اصطلاح برای توصیف سایر شکل‌های معماری باروک متأخر اسپانیایی، به‌ویژه در مکزیک و امریکای جنوبی نیز به‌کار می‌رود. سبک چورّیگراوار به افتخار خانوادۀ چورّیگرا[۲]، که همگی معمار و مجسمه‌ساز بودند، چنین نام گرفت. خوزه بنیتو دِ چورّیگرا[۳] (۱۶۶۵ـ۱۷۲۵) که طرح‌ریزی شهر نُوو بازتان[۴] در اسپانیا (۱۷۰۹) را به‌عهده داشت، مشهورترین عضو این خانواده بود. دو نمایندۀ برجستۀ این شیوه، نارسیسو تومه[۵] (فعال از ۱۷۱۵ تا ۱۷۴۲) و پدرو دِ ریبرا[۶] (۱۶۸۳ـ۱۷۴۲)، افراط در آن را به غایت رساندند. پدرو ریبرا درگاه پرزرق‌وبرق اوسپیسیو سان فرناندو[۷] را در مادرید (۱۷۳۸) ساخت.