کاتارها

کاتارها (Cathars)
(در لاتینیِ میانه به‌معنی «خالص») نام عمومی پیروان فرقه‌ای مسیحی متأثر از مانویت و معتقد به ثنویت شایع در اروپای قرون وسطا. کاتارها در حدود قرن ۱۰م در بالکان پاگرفتند و در آن‌جا به بوگومیلها مشهور بودند. سپس به جنوب غربی اروپا راه یافتند و در آن‌جا با آلبیگاییان یکی شدند. در نیمۀ قرن ۱۴م دادگاه تفتیش عقاید گروهی از آن‌ها را نابود کرد و گروهی دیگر از آنان ناچار به فعالیت پنهانی شدند. کاتارها معتقد بودند که این دنیا زیر سلطۀ شیطان است و آدمیان، تجسمِ این‌جهانیِ ارواحی‌اند که با القای شیطان طغیان کرده و از بهشت رانده شده‌اند. پس از مرگ، روح به کالبدی دیگر، به‌شکل انسانی یا حیوانی، تناسخ می‌یابد مگر آن‌که به واسطۀ ایمانِ خالص با عیسی مسیح متحد شود. برای کسی که کاتار (خالص) شده است مرگ موجب رهایی، رؤیت خدا، و خلود در محضر عیسی می‌شود. تعمید روحانی (کنسولامنتوم)، برای علاج فاجعۀ هبوط، آیین اصلی کاتارها بود. روحِ‌ نازلْ فارقلیط، شفیع یا روح‌القدس، بود و با دست‌گذاری به شخص منتقل می‌شد. مؤمنان فقط با هدایت مرشد کامل می‌توانستند به خدا نزدیک شوند. مرشد کامل در همۀ امور مطاعِ مطلق بود و در نهایت تقوا با تهذیب نفس و پارسایی زندگی می‌کرد. نیز ← آلبیگاییان
 

---