آلوارها
آلْوارها (Alvar)
گروهی از صوفیان دورهگردِ جنوب هند که از قرن ۷ تا ۱۰م معبد[۱] به معبد میرفتند و در ستایش ویشنو[۲] آواز و سرود روحانی سر میدادند و سماع میکردند. اشعارشان از ادبیات نیایشی تراز اول جهان است. بَدیل آلوارها در میان پیروان ویشنو نایارناها[۳] بودند. آلوار در زبان تامیلی[۴]، که زبان نغمهسرایی آنان بود، به کسی اطلاق میشد که غرقه در بحر مراقبۀ خدا[۵] است. بهکتی[۶] یا عبادت[۷] آنان سرشار از شور و شیدایی عاشقانه بود. آنها نفس[۸] را به زنی تشبیه میکردند که در آتش عشق خداوند میسوزد. گفتهاند که آلوارها در پیشگاه خداوند از شدت وجد و بیخودی از هوش میرفتند و نمّاایوار[۹] عارف، در صحبت از جنون وجد مذهبی[۱۰]، همکیشانش را تشویق میکرد که بدَوند، بپرند، بخندند، بخوانند و بگذارند همه ببینند. اشعار آلوارها را ناتهمونی[۱۱]، از رهبران ویشنوپرستان، در قرن ۱۰م گردآوری کرد و خواندن مرتب آنها را در معابد ویشنویی جنوب هند رواج داد. این مجموعه اشعار به نالاییرا پربندهم (مجموعۀ ۴هزار شعر) موسوم است.