گواردی، فرانچسکو (۱۷۱۲ـ۱۷۹۳)

گوارْدی، فرانْچِسْکو (۱۷۱۲ـ۱۷۹۳)(Guardi, Francesco)

تابلوي مريم صلح، اثر فرانچسکو گواردي

نقاش ایتالیایی. یادگارهایی از مناظر زادگاهش، ونیز، پدید آورد که گرچه از‌لحاظ تجاری به پای پرده‌های کانالِتّو نمی‌رسیدند، امروزه به‌سبب پرداخت ملایم نورهای غیرمستقیم و جونمایی، ممتازترند. گواردی کار هنری‌اش را با نقاشی پیکر انسان آغاز کرد، و با برادرش جان آنتونیو همکاری داشت؛ ولی پس از میان‌سالی از حدود ۱۷۶۰، با تأثیر از کانالِتّو و درپی تقاضای دیدارکنندگان ونیز، به منظره‌پردازی از آن شهر پرداخت. در ۱۹۵۹ نقاشی امید (۱۷۴۷؛ موزۀ سَراسوتا، رینگلینگ) و پنج نقاشی بزرگ دیگر در ایرلند کشف، و از آثار گواردی شناخته شدند. گرچه سودای رقابت با برادرزنش، تیه‌پولو، را نداشت، آثارش به‌وضوح مهارت او را در نقاشی تزیینی از پیکر انسان به‌شیوۀ روکوکو، نشان می‌دهند. منظره‌سازی‌هایش از ونیز با جزایر مردابی آن، که اغلب در ابعاد بزرگ‌اند، برجسته‌ترین آثارش به‌‌شمار می‌آیند. از قرار معلوم پسرش، جاکومو (‌۱۷۶۴‌ـ‌۱۸۳۵‌)، با او همکاری داشته است.‌ گواردی علاوه‌بر ساختمان‌های مشهور و مراسم باشکوه معمول در آثار کانالِتّو، جزایر گمنام، سازه‌های کوچک تفنّنی، و ویرانه‌های بناهای قدیمی را نیز با لمس پرشور قلم، و با درکی که از حالات جوّی داشت، به‌تصویر می‌کشید؛ این ویژگی را می‌توان امپرسیونیستی خواند.

 

---