هاینان
هایْنان (Hainan)
| هاینان | |
|---|---|
| نام فارسی | هاینان |
| نام لاتین | Hainan |
| کشور | چین |
| موقعیت | جنوب چین، واقع در دریای چین جنوبی۱، نزدیک ساحل جنوب غربی استان گوانگ دونگ |
| مرکز | هایکو |
| شهرهای مهم | ونچانگ، شینکون، تونگچا، و سانیا |
| جمعیت | ۷,۳۴۰,۰۰۰ نفر (۱۹۹۶) |
| مساحت(کیلومتر مربع) | ۳۴هزار |
| تولیدات و صنایع مهم | صنایع گردشگری و تولید مواد غذایی و کایوچو |
جزیره‌ای در جنوب چین، واقع در دریای چین جنوبی[۱]، نزدیک ساحل جنوب غربی استان گوانگ‌دونگ[۲]. ۳۴هزار کیلومتر مربع مساحت و ۷,۳۴۰,۰۰۰ نفر جمعیت دارد (۱۹۹۶). مرکز آن هایکو[۳] است و مهم‌ترین شهرهایش عبارت‌اند از ونچانگ[۴]، شینکون[۵]، تونگچا[۶]، و سانیا[۷]. هاینان دومین جزیرۀ بزرگ چین و دارای صنایع گردشگری و تولید مواد غذایی است. هایکو، واقع در ساحل شمالی جزیره، در ۱۹۳۹ به تصرف ژاپنی‌ها درآمد؛ اما در ۱۹۴۵ به چین بازگردانده شد. جزیرۀ هاینان ۲۵۷ کیلومتر طول دارد و حداکثر عرض آن ۱۴۵ کیلومتر است. این جزیره آتشفشان‌های خاموش بسیاری را در خود جا داده است. هاینان دارای ذخایر غنی معدنی مانند طلا، نقره، قلع، سنگ آهن، و سرب است. صنایع تولیدی آن تا پیش از دهۀ ۱۹۸۰ گسترش نیافته بود، حتی سنگ آهن استخراج‌شده از شیلو[۸] و کائوچوی به‌دست‌آمده در مزارع آن برای پردازش به سرزمین اصلی[۹] منتقل می‌شد. در دهۀ ۱۹۸۰ سیاست خودکفایی دولت بر تولید برنج بعد از کائوچو تأکید داشت؛ اگرچه اقلیم[۱۰] گرم هاینان برای رشد میوه و سایر محصولات گرمسیری[۱۱] مناسب بود. این جزیره بزرگ‌ترین تولیدکنندۀ کائوچو در چین به‌شمار می‌رود. از ذخایر چوب هاینان نیز بهره‌برداری شده است؛ در ۱۹۵۰ نیمی از جزیرۀ مزبور پوشیده از جنگل[۱۲] بود، اما تا دهۀ ۱۹۹۰ کمتر از دَه درصد آن باقی‌مانده بود.