مراته
مَراته (Maratha)
قومی که بیشتر، در مهاراشترا در غرب هند، سکونت دارند. حدود ۴۰میلیون نفر به زبان مراتی، از خانوادۀ زبان‌های هندواروپایی، تکلم می‌کنند. مراته‌ها اغلب کشاورز و هندو مذهب‌اند. مراته‌ها در قرون ۱۷ و ۱۸ اتحادیۀ نظامی نیرومندی تشکیل دادند که با پادشاهان تیموری هند در رقابت و جنگ بود. متحدان افغان پادشاهان تیموری مراته‌ها را در پانیپت در ۱۷۶۱ شکست دادند. پس از رشته‌جنگ‌هایی با بریتانیا، (۱۷۷۹ـ۱۸۷۱) بیشتر سرزمین مراته‌ها به هند منضم گردید. در جریان شورش هند و ظهور جنبش استقلال هند، مراته‌ها به نماد احیای هندوان بَدَل شدند. نخستین پادشاهی مراتوی را سیواجی[۱] در ۱۶۷۴، با قیام برضد تیموریان دهلی، بنیاد نهاد. در نیمۀ اول قرن ۱۸، درپی نزول قدرت تیموریان، قدرت مراته‌ها تا مرکز و شمال هند گسترش یافت. از لحاظ سیاسی، مملکت مراته‌ها اتحادیه‌ای آزاد شامل خاندان‌های نیرومند و مستقل، به‌‌ویژه سندیه‌ها در گوالیور[۲]، و هولکر[۳] در مالوا[۴]، مرکز هند، بود. سر وزیران موروثی مقیم پونا[۵] توانایی کنترل این خاندان‌ها را نداشتند.