ابوهریره، عبدالرحمن بن صخر

ابوهریره، عبدالرحمن بن صخر ( ـ مدینه ۵۹/۵۷ق) Abdorrahman binSakhr Aboo Horaira

از صحابه‌ی پیامبر (ص). اهل قبیله‌ی دوس در یمن و از نخستین یمنی‌هایی است که به مدینه رفت و اسلام آورد (سال 7ق). گفته می‌شود وی زمانی به مدینه رسید که پیامبر اسلام مشغول جنگ خیبر بود. ابوهریره مدعی بود که پنج هزار حدیث را حفظ کرده است. گفته می‌شود که خلیفه‌ی دوم، عمر، نسبت به پرگویی ابوهریره در نقل احادیث به دیده‌ی شک می‌نگریست، زیرا وی برخی از احادیث را بریده و ناقص نقل می‌کرد. در زمان خلافت عمر از سوی او به ولایت بحرین گمارده شد. وی ثروت فراوانی در مدت ولایتش گرد آورد و سبب بدگمانی عمر شد. عمر وی را احضار کرد و بخشی از اموالش را از او گرفت و به سبب گردآوری ثروت فراوان بر وی تازیانه زد و از ولایت عزل کرد. پس از رسیدن امام علی (ع) به خلافت، ابوهریره و نعمان بن بشیر از سوی معاویه نزد امام رفتند و از او خواستند قاتلان عثمان را به معاویه تسلیم کند. امام علی بر حقانیت خود تاکید و آن دو را به سبب همراهی با معاویه نکوهش کرد. نعمان با شنیدن سخنان امام از معاویه برید و به حضرت علی پیوست، اما ابوهریره بی‌توجه به سخنان امام به شام بازگشت.

مشهور است که وی احادیث فراوانی در ذم امام علی و مدح معاویه جعل کرده است و به پاداش این کار از سوی معاویه به حکمرانی مدینه منصوب شد و تا آخر حیاتش در آن‌جا ماند.