ابن اثیر، ضیاء الدین (۵۵۸ـ۶۳۷ق)

ابن اَثیر، ضیاء‌الدین (۵۵۸ـ۶۳۷ق)

رجل سیاسی، کاتب و ادیب عرب، برادر عزّالدین ابن اثیر. نخست به حفظ قرآن و اشعار شاعران عرب پرداخت و در فن انشا مهارت یافت. در جزیرۀ ابن عمر (در جنوب شرقی ترکیۀ کنونی) متولد شد. ‌مدتی کوتاه در خدمت صلاح‌الدین، و زمانی وزیر ملک الافضل پسر صلاح‌الدین و در اواخر عمر صاحب دیوان رسایل اتابک بدرالدین لوءلوء، آخرین حکمران سلسلۀ زنگی، در موصل بود. از آثار مهم اوست: الجامع الکبیر فی صناعه المنظوم من الکلام و المنثور، در علم بیان؛ المثل السائر فی ادب الکاتب و الشاعر، در فن الانشاء و شاعری؛ اَلوَشی المَرقوم فی حال المنظوم، راهنمای تبدیل انگاره‌های شعری در انشای مکاتیب؛ الشاعر و المعانی المخترعة فی صناعة الانشاء.