آرنو (پسر)، آنتوان (۱۶۱۲ـ۱۶۹۴): تفاوت میان نسخه‌ها

(مشهور به «آرنوی بزرگ») متکلم و فیلسوف فرانسوی، پیرو [[یانسن، آیین|آیین یانسن]]<ref>Jansenism</ref>. در ۱۶۵۶، به سبب حملاتش به [[یسوعیان]]<ref>jesuits</ref>، از [[دانشگاه سوربون]]<ref>Sorbonne</ref> اخراج شد. پس از وقفه‌ای کوتاه در دورۀ صلحِ کلمنس نهم<ref>Clement IX</ref>، اَلکساندر ششم بار دیگر آیین یانسن را محکوم کرد (۱۶۹۰م) و آرنو به هلند گریخت. در این کشور به مباحثاتی با یسوعیان، [[پروتستان، مذهب|پروتستان]]<ref>Protestant</ref>ها، و [[مالبرانش، نیکلا دو (۱۶۳۸ـ۱۷۱۵)|نیکلا مالبرانش]]<ref>Nicholas Malebranche</ref> فیلسوف پرداخت. در ۱۶۶۲م ''منطق پور روایال''<ref>Logique de Port Royal</ref> را با همکاری نیکول<ref>Nicole</ref> نوشت، و در ۱۶۴۳م نگارش کتابِ ''در باب عشای مکرر''<ref>De la frèquente communion</ref> او را ناگزیر به بیست سال زندگی در خفا کرد. پس از آن‌که آرنو ''نامه به یک دوک و همتا''<ref>Lettre à une duc et pair</ref> (۱۶۵۶م) را، که حمله‌ای صریح به روش‌های یسوعیان بود، نوشت، پاسکال<ref>Pascal</ref> نامه‌های ولایتی<ref>Lettres Provinciales</ref> (۱۶۵۶ـ۱۶۵۷م) را منتشر کرد، اما نتوانست از اخراج او از سوربون جلوگیری کند. آرنو رساله‌ای دیگر در قالبِ نامه با عنوان ''نامۀ یک معلم سوربون به یک مقام بلندپایه''<ref>Lettre d’un docteure de Sorbonne à une Personne de condition</ref> نوشته است (۱۶۵۵م). زمانی‌که پاپ کلمنس نهم حمله به آیین یانسن را متوقف کرد، آرنو از عزلت بیرون آمد و با استقبال گرم [[لویی چهاردهم|لوئی چهاردهم]] روبه‌رو شد. ''اعتقاد ابدی کلیسای کاتولیک به آیین عشای ربانی''<ref>La Perpétuité de la foi de l’Eglise catholique sur l’Euchariste</ref> (۱۶۶۹ـ۱۶۷۶م)، که با همکاری نیکول به نگارش درآمد، دفاعیۀ آرنو از اصل اعتقادی قلب ماهیت<ref>transubstantiation</ref> و حملۀ دیگری به عقاید [[کالون، ژان (۱۵۰۹ـ۱۵۶۴)|کالوَن]] بود. ولی پیروی آرنو از عقاید کاتولیکی سنتی از صمیم قلب نبود و در زمان تبعید در [[هلند]] به آرای یانسن بازگشت. او کوچک‌ترین فرزند [[آرنو (پدر)، آنتوان (۱۵۶۰ـ۱۶۱۹)|آنتوان آرنو]]<ref>Antoine Arnauld</ref>ی پدر و برادر [[آرنو، آنژلیک (۱۵۹۱ـ۱۶۶۱)|مادرْ آنژلیک دوسن مادلن]]<ref>La Mère Angélique de Saint-Madeleine</ref> بود.