سنگتراش سن پوئن (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

لامارتین از زمان نگارش ژوسلن<ref>''Jocelyn''</ref> (1836) نگاهش را به گسترش ادبیات اجتماعی یا مردمی معطوف کرد. با اشتیاق به خواندن آثار سریالی [[اوژن سو|ژوزف ماری اوژن سو]]<ref>Joseph Marie Eugène Sue</ref> روی آورد و شیوه‌های پاورقی ماجراجویانه را به خوبی مورد کنکاش قرار داد و آموخت. وی در رمان‌هایش این شیوه‌ها را با کاربلدی کمال‌یافته و با اغراق‌هایی چند به کار می‌بندد: اصول قالبی و مکررگویی‌ها، ناپیوستگی‌های روان‌شناختی، جلوه‌های سادۀ رقت‌انگیز، تعلیق، واژگونی موقعیت، وقایع دور از حقیقت، بیانی اخلاقی. در واقع همۀ رمان‌های لامارتین در جریان اقدام به اخلاقی‌سازی پاورقی برای آموزش توده‌ها، پس از انقلاب 1848م، نوشته شده‌اند و از ویژگی‌های دیگر آن‌هاست: نقش حکایت ماجراجویانۀ نمایشی و جانسوز، دادن درس فضیلت اخلاقی و نشان دادن الگوهای آن به عامۀ مردم. لامارتین در رمان‌هایش قهرمانانی آرمانگرا ارائه می‌دهد که در زمینۀ روستایی تحول می‌یابند و بی‌نوایانی که فقرشان همیشه به دلایلی طبیعی (و مقدر)، و نه هرگز اجتماعی، نسبت داده می‌شود. در این آثار، طبیعت و تقدیر باعث بدبختی است و قهرمان با قبول رنج ایثار و اخلاص یا تسلیم شدن به مشیت الهی روزنۀ مختصری ایجاد یا پیدا می‌کند.<br />

خلاصۀ داستان