تیلور، زاخاری (۱۷۸۴ـ۱۸۵۰): تفاوت میان نسخه‌ها

}}<p>دوازدهمین رئیس جمهور امریکا (۱۸۴۹ـ۱۸۵۰). کهنه سرباز جنگ ۱۸۱۲، قهرمان جنگ مکزیک (۱۸۴۶ـ۱۸۴۸)، و نامزد ویگ‌ها<ref>Whigs</ref> در انتخابات ریاست جمهوری ۱۸۴۸ بود، که انتخاب شد، اما کمتر از یک سال و نیم بعد درگذشت. میلارد فیلمور<ref>Millard Fillmore </ref>، معاون رئیس‌جمهور، جانشین او شد. در اورنج‌کانتی<ref>Orange County </ref>، واقع در ویرجینیا<ref>Virginia </ref>، زاده شد. در کنتاکی پرورش یافت. در ۱۸۰۸ خدمت نظامی ۴۰سالۀ خود را آغاز کرد و در جنگ ۱۸۱۲ در دفاع از فورت هریسون<ref>Fort Harrison </ref> نقش مهمی برعهده داشت. خدمت نظامی‌اش را بیشتر در مرز گذراند و درنتیجۀ مبارزاتش با سرخ‌پوستان به شهرت رسید. با پیروزی‌هایش در جنگ‌های سمینول<ref>Seminole Wars </ref> در فلوریدا به درجۀ سرتیپی و فرماندهی ناحیۀ فلوریدا رسید (۱۸۳۸ـ۱۸۴۰). تیلور، که در آن زمان به «پیر آماده و خشن<ref>Old Rough and Ready </ref>» معروف شده بود، بیشترین شهرت خود را مدیون جنگ مکزیک بود. او که فرماندهی نیروهای امریکایی در تکزاس را، که اخیراً به خاک امریکا منضم شده بود، برعهده داشت، به دستور رئیس‌جمهور پوک<ref>Polk</ref> با نیروهای مکزیکی به مبارزه برخاست. در بهار ۱۸۴۶ به سَمت مکزیک پیش رفت و پس از پیروزی در چندین نبرد به درجۀ سر لشکری ارتقا یافت. تا پاییز، مونتری<ref>Monterrey </ref> را تصرف کرد و در فوریۀ ۱۸۴۷ سانتا آنا<ref>Santa Anna </ref> را در بوئنا ویستا<ref>Buena vista </ref> شکست داد. او، که در انتخابات ریاست جمهوری بر رقیبانش، لوئیس کَس<ref>Lewis Cass </ref> و مارتین وان بیورن<ref>Martin van Buren </ref>، پیروز شده بود، در دورۀ کوتاه‌مدت ریاست جمهوری با جنجال‌های ناشی از مسئلۀ برده‌داری روبه‌رو شد؛ از عناصر ضدبرده‌داری حمایت می‌کرد، که خواستار الحاق ایالت‌های آزاد بیشتری به اتحادیه بودند. مرگ تیلور ناگهانی و همزمان با شکل‌گیری سازش ۱۸۵۰‌<ref>Compromise of 1850</ref> بود.</p><br /><!--14307600-->