کلاری، محمود (تهران ۱۳۳۰ش): تفاوت میان نسخه‌ها

عکاس و فیلم‌بردار ایرانی. فعالیت خود را در سینما با عکاسی فیلم ''مدرسۀ موش‌ها'' (۱۳۶۳ش، [[برومند، مرضیه (تهران ۱۳۳۰ش)|مرضیه برومند]]، [[طالبی، محمدعلی (تهران ۱۳۳۷ش)|محمدعلی طالبی]]) آغاز کرد. در آغاز دهۀ‌ ۱۳۵۰ به‌‌صورت‌ تجربی‌ و از ۱۳۵۳ به‌شکل ‌حرفه‌ای‌ برای‌ مطبوعات عکاسی‌ کرد‌. در فیلم ''جاده‌های سرد'' نخستین‌بار فیلم‌برداری حرفه‌ای را تجربه کرد، و با ''روزهای‌ انتظار'' (۱۳۶۶) به مقام مدیر فیلم‌برداری‌ ارتقا یافت. بعد از ''شیر سنگی''‌ (۱۳۶۶) و ''ویزا'' (۱۳۶۷)، فیلم‌برداری‌ ''سرب ''(۱۳۶۸)، دورۀ ‌جدیدی‌ در فعالیت‌ حرفه‌ای‌اش‌ است‌. تا پیش ‌از ''سرب،''‌ وسوسه‌های‌ عکاسی‌ دست‌مایۀ‌ اصلی‌ کارهای‌ او را تشکیل‌ می‌داد؛ اما از ''سرب''‌ به‌‌بعد دقت‌ ویژه‌ای‌ در نورپردازی کرد که‌ در زیبا‌شناسی‌ فیلم‌ تأثیر داشت. همچنین فیلم‌های ''ابر و آفتاب‌'' (۱۳۷۵) و ''رقص‌ با رؤیا'' (۱۳۸۰) را کارگردانی کرده است. ازجمله کارهایی که فیلم‌برداری کرده است، عبارت‌اند از ''[[نیمه پنهان]]'' (۱۳۷۹)، ''[[خانه ای روی آب|خانه‌ای روی آب]]'' (۱۳۸۰)، ''آبادان'' (۱۳۸۱)، ''بوتیک'' (۱۳۸۲)، ''سربازهای جمعه'' (۱۳۸۲).

کلاری تاکنون موفق به دریافت سیمرغ بلورین بهترین فیلم‌برداری از دوره‌های هفتم (برای فیلم ''سرب''- 1367)، چهاردهم (برای فیلم ''[[گبه (سینما)|گبه]]''- 1374)، هجدهم (برای فیلم ''بوی کافور، عطر یاس''- 1378)، سیمرغ بلورین ویژۀ هنر و تجربۀ دورۀ بیست و پنجم (برای فیلم ''[[خون بازی|خون‌بازی]]''- 1385) و همچنین از بیست و نهمین دورۀ جشنواره فیلم فجر (برای فیلم ''[[جدایی نادر از سیمین]]''- 1389) شده و از این حیث در سینمای ایران رکورددار است. علاوه بر این وی جوایز و افتخارات دیگری را نیز از جشنواره‌های داخلی و بین‌المللی برای فیلم‌برداری کسب کرده است. <br><!--35242700-->