اعتراف (مسیحیت): تفاوت میان نسخه‌ها

اعتراف به گناهان در سنت کلیسای کاتولیک رومی<ref>Roman Catholic</ref>، کلیسای ارتدوکس<ref>Orthodox Church</ref> و بیشتر کلیساهای خاور دور. از اوایل قرن ۱۹ در کلیساهای انگلیکان<ref>Anglican</ref> و لوتری<ref>Lutheran</ref> نیز معمول شد. اعتراف، بخشی از آیین قدسی توبه است که پشیمانی از گناه را نشان می‌دهد. از ۱۲۱۵م، به حکم شورای لاتِران<ref>Lateran Council</ref>، اعتراف نزد کشیش، که در آموزه‌های کلیسای کاتولیک از اختیار الهی بخشش برخوردار است، لااقل یک‌بار در سال اجباری است، ولی دفعات بیشتر اعتراف، مستحب است. پیروان یوحنای معمدان<ref>John the Baptist</ref> و کلیسای مسیحی اولیه<ref>Early Chiristian Church</ref>، در ملأ عام اعتراف می‌کردند. اکنون اعتراف در کلیسای کاتولیک رومی در تنهایی و نزد کشیش<ref>priest</ref> در اتاقک اعتراف<ref>confessional box</ref> انجام می‌گیرد، ولی از ۱۹۷۷، پیش از اعتراف ممکن است گفت‌وگویی گروهی صورت بگیرد یا اعضای گروه در جمع آزادانه اعتراف کنند. شخصی که نزد کشیش اعتراف می‌کند، نشان می‌دهد که از گناهش پشیمان است و عهد<ref>sacrament</ref> می‌بندد دیگر مرتکب آن گناه نشود. هدف از اعتراف، بازگشت به سوی رحمت پروردگار است. برخی از مسیحیان ترجیح می‌دهند بدون واسطۀ کشیش، مستقیماً نزد خدا اعتراف و از او طلب بخشایش کنند. برخی دیگر نیز نزد کشیش، در مقام نمایندۀ خدا در زمین، اعتراف می‌کنند. اعتراف جمعی در بیشتر آیین‌های کلیسایی مرسوم است؛ در آیین اَفخارستیا، اعتراف جمعی پیش از پذیرایی عشای ربانی (تناول) انجام می‌گیرد. پس از اعتراف جمعی، نمازگزاران به نشانۀ موافقت با مضمون آیات، به همراه کشیش «آمین» می‌گویند.