علی فلسفی: تفاوت میان نسخه‌ها

از علمای برجستۀ حوزه‌های علمیۀ نجف و مشهد، و از مخالفان نظام شاهنشاهی. او چهارمین فرزند [[شیخ محمد رضا تنکابنی]] و برادر [[فلسفی، محمدتقی (تهران ۱۲۸۳ـ ۱۳۷۷ش)|محمدتقی فلسفی]]، و از شاخص‌ترین اساتید دروس خارج فقه بود. آموزش‌های حوزوی اولیه را نزد پدرش گذراند. 6 سال نزد [[رشتی، میرزا حبیب الله (رشت ۱۲۳۴ـ نجف ۱۳۱۲ق)|میرزا حبیب الله رشتی]] تلمذ کرد. درس خارج فقه را پیش سید محمد کاظم طباطبایی یزدی فرا گرفت. در 25 سالگی (1324ش) برای ادامه تحصیل به نجف رفت و به فراگیری دروس حوزوی پرداخت. حدود 15 سال، از برجسته‌ترین شاگردان مکتب [[خویی، سید ابوالقاسم (خوی ۱۲۷۸ـ بغداد ۱۳۷۱ش)|سید ابوالقاسم خویی]] بود و در 1340ش، از وی اجازۀ اجتهاد گرفت. در 1340ش و بعد از اتمام تحصیلات، پس از 16 سال به تهران بازگشت و تا 1349ش در مسجد لرزاده به اقامه نماز جماعت و تدریس خارج فقه و اصول پرداخت.

در 1349ش و بنا به درخواست آیت الله میلانی، برای تدریس خارج فقه و اصول به مشهد عزیمت کرد و بیش از 30 سال آن‌جا به تدریس مشغول بود. پس از فوت ایشان در 1354ش، تدریس خارج فقه و اصول را ادامه داد. در 1358ش از سوی مردم مشهد برای تدوین قانون اساسی به مجلس خبرگان راه پیدا کرد.