کنتاکی: تفاوت میان نسخه‌ها

ایالتی در جنوب مرکزی امریکا، با ۱۰۴,۷۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۴,۰۴۱,۸۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۰). در ۱۷۹۲ پانزدهمین ایالت امریکا شد. فرانکفورت مرکز آن است. حدود ۶۵۰ کیلومتر از رود اوهایو<ref>Ohio River

</ref> از شرق به غرب این ایالت امتداد دارد. شکاف کامبرلند<ref>Cumberland Gap </ref> در منتهی‌الیه جنوبی آن واقع شده است. رودهای کنتاکی، کامبرلند، و لیکینگ جریان دارند. منطقۀ مشهور بلوگرَس<ref>Bluegrass </ref>، که سرشار از فسفات است، در شمال شرقی آن جای گرفته است. شهرهای مهم آن عبارت‌اند از لوئیزویل<ref>Louisville</ref>، لکسینگتون<ref> Lexington </ref>، اوئینزبورو<ref>Owensboro</ref>، کاوینگتون<ref> Covington </ref>، و بولینگ گرین<ref>Bowling Green </ref>. تولید توتون، حبوبات، پارچه، زغال‌سنگ و وسایل نقلیه و پرورش اسب از مهم‌ترین فعالیت‌های اقتصادی این ایالت به‌شمار می‌روند. پیش از ورود مهاجران سفیدپوست به کنتاکی در اواسط دهۀ ۱۷۰۰ قبایل مختلف سرخ‌پوست، ازجمله شونی<ref>Shawnee </ref> و چروکی<ref>Cherokee</ref>، در آن سکونت داشتند. این ایالت نخستین منطقه در غرب کوه‌های آلگانی<ref> Allegheny Mountains </ref> بود که کاوشگران امریکایی در آن سکونت گزیدند. کنتاکی در ابتدا بخشی از ایالت ویرجینیا<ref>Virginia State </ref> بود. در جنگ داخلی امریکا<ref>US Civil War </ref>، بین ایالات شمالی و جنوبی، (۱۸۶۱ـ‌۱۸۶۵) در اتحادیه باقی ‌ماند، اما به طرفین سرباز داد. اقتصاد آن در جنگ جهانی اول به‌شدت آسیب دید، اما جنگ جهانی دوم مجدداً احیا شد. کنتاکی در ۱۹۰۰ از لحاظ درآمد سرانه، برحسب جمعیت، مقام اول را داشت، اما بر‌اثر تقسیم ناعادلانۀ ثروت و درپی آن رکود عظیم اقتصادی<ref>Great Depression</ref> دهۀ ۱۹۳۰ به‌شدت لطمه دید؛ تا ۱۹۴۰ درآمد سرانۀ کنتاکی از همه ایالت‌های امریکا کمتر بود. گرچه این ایالت هنوز هم یکی از فقیرترین ایالت‌های امریکا است، بهینه‌سازی جاده‌ها و اجرای برنامه‌های دولتی از انزوای جوامع روستایی آن کاسته است.