اصفهان، شهرستان: تفاوت میان نسخه‌ها

واقع در نواحی مرکزی و جنوب شرقی [[اصفهان، استان|استان اصفهان]]، مشتمل بر بخش‌های جرقویۀ علیا، جرقویۀ سفلی، بن رود، کوهپایه، جلگه، و بخش مرکزی، با مرکزیت اداری [[اصفهان، شهر|شهر اصفهان]]. از شمال به شهرستان‌های [[برخوار و میمه|برخوارومیمه]] و [[اردستان، شهرستان|اردستان]]، از شمال شرقی به [[نایین، شهرستان|شهرستان نایین]]، از شرق به [[یزد، استان|استان یزد]]، از جنوب به [[فارس، استان|استان فارس]]، و از غرب به شهرستان‌های [[شهرضا، شهرستان|شهرضا]]، [[مبارکه، شهرستان|مبارکه]]، [[فلاورجان، شهرستان|فلاورجان]]، و [[خمینی شهر، شهرستان|خمینی‌شهر]] محدود می‌شود. بخشی از نواحی شمال شرقی آن را کوهستان [[مارشنان]] با ارتفاع ۳,۳۳۰ متر فراگرفته، که بلندترین کوه این شهرستان است، و در قسمتی از نواحی جنوبی و جنوب شرقی، کوه‌های نه‌چندان بلندی با ارتفاع کمتر از ۲,۵۳۴ متر (کوه ماهدشت) است. در مجموع، بیشتر اراضی شهرستان اصفهان دشت نسبتاً همواری است که [[زاینده رود|زاینده‌رود]] و خشک‌رودهایی از کوه‌های اطراف، آن را مشروب می‌کنند. اقلیم این شهرستان معتدل و خشک و جمعیت آن بالغ بر ۱,۹۸۶,۵۴۲ نفر است (۱۳۸۵). شهرستان اصفهان در واقع گرۀ مراصلاتی ایران است و شبکۀ راه‌های متعددی ازجمله خط آهن و فرودگاه بین‌المللی اصفهان، آن را با تمام نواحی کشور مرتبط می‌‌کند. آبادی‌های مهم آن عبارت‌اند از کوهپایه، هرند، سگزی، خوراسکان، ورزنه، اژیه، نیک‌آباد، محمدآباد، نصرآباد، و حسن‌آباد. اصفهان از نظر کشاورزی و صنعتی از پیشرفته‌ترین نواحی ایران است. غلّات، انواع میوه، تنباکو و خشکبار، از فرآورده‌های کشاورزی و صادراتی آن است. کارهای هنری و قالی‌بافی و نسّاجی، لبنیات، چرم، شیلات، قند و شکر، پنبه، و مصالح ساختمانی، ابزارهای الکترونیکی و الکتریکی و ماشین‌آلات و گردشگری، فعالیت‌های اقتصادی آن را تشکیل می‌دهند.