آل ثانی، شیخ خلیفه بن حمد (الریان ۱۹۳۲-۲۰۱۶م): تفاوت میان نسخه‌ها

{{جعبه زندگینامه|عنوان=شیخ خلیفه بن حمد آل ثانی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}

رهبر سیاسی و امیر (حاکم) قطر، از ۱۹۷۲ـ۱۹۹۵. از درآمدهای نفتی کوچک و روبه ‌رشد کشور برای نوسازی ساختار اداری، تنوع‌بخشیدن به اقتصاد، و توسعۀ آموزش و پرورش و خدمات اجتماعی بهره جست و، کوشید از اسراف‌کاری‌های خانوادۀ سلطنتی جلوگیری کند. وی با پیگیری و نوعی سیاست خارجی هوادار غرب، در جنگ خلیج فارس (۱۹۹۰ـ۱۹۹۱) به نیروهای ائتلافی با رهبری سازمان ملل بر ضد عراق پیوست. او، با این که شورایی مشورتی تعیین کرده بود، همچنان به‌شیوه‌ای آمرانه حکومت می‌کرد. در ژوئن ۱۹۹۵، پسرش شیخ حمد بن خلیفه آل ثانی (۱۹۵۰ـ )، که از ۱۹۷۷ ولیعهد و وزیر دفاع قطر بود، او را از کار برکنار کرد. شیخ خلیفه در الرّیان متولد شد، چهارمین پسر شیخ حمد از خاندان حاکم آل ثانی بود و زیر نظر آموزگاران خصوصی در زمینۀ آموزش‌های اسلامی‌ـ‌عربی سنتی تحصیل کرد. در ۱۹۶۰، وقتی که پسر عمویش شیخ احمد بن آل ثانی در مقام امیر جدید قطر به حکومت رسید، شیخ خلیفه به وزارت اقتصاد منصوب شد و در میانۀ دهۀ ۱۹۶۰ عملاً ادارۀ کشور را به‌دست گرفت. در ۱۹۶۸، به ریاست شورای موقت فدرال رسید، شورایی که دولت‌های کوچک‌تر خلیج فارس به‌منظور آماده‌شدن برای استقلال پس از اعلام عقب‌نشینی نیروهای نظامی انگلستان از این منطقه در چارچوب آن گردهم آمدند. قطر در ۱۹۷۱ به استقلال رسید و شیخ خلیفه، سال بعد، شیخ احمد را در کودتایی بدون خون‌ریزی، و در زمانی که او در خارج از کشور به‌سر می‌برد، از امارت خلع کرد و خود امارت قطر را به‌دست گرفت.